Chemo eruit, emo eruit, opgeruimd begon ik vandaag aan een nieuwe dag, een nieuwe week, een nieuwe maand en een nieuw levensjaar van César. Het was een goed feest op school, een feestelijke fondu thuis en het ijsje van de ijssalon liet de jarige Job aan zich voorbijgaan omdat hij liever speelt met de buurkinderen. Wat wil je nog meer?
Deze week is de eerste week sinds Pinksteren waarin ik niet naar het ziekenhuis hoef en niet ziek ben, want dat blijf ik zeggen hoor: ik ben niet ziek. Wat zou het heerlijk zijn als ik voor een week een knopje kon omzetten in mijn hoofd en even terug kon naar de tijd vóór Pinksteren. Dat simpele weleer. Even leven in de illusie dat ik die gezonde 46-jarige ben. Waarom bestaat zo'n knopje niet?
Maar wat zou ik doen, als ik kon leven in onwetendheid? Gewoon werken natuurlijk. En uitkijken naar de vakantie. Genieten van mooi weer. Hardlopen met een maatje. Het kinderfeestje van César voorbereiden. Goed voor mezelf zorgen. Hetzelfde als nu dus. Maar ik kan niet zeggen in welke situatie ik die gewone dingen meer zou waarderen. Misschien nu, omdat ik besef dat juist het gewone bijzonder is. Misschien wel in onwetendheid, omdat dan niet alles een zorgelijk randje heeft.
Deze week kankervrij maken gaat me niet lukken. Genieten van het gewone lijkt me een haalbaar doel.
Ik geloof dat de merels uitgevlogen zijn, ik zie geen ouders meer af- en aanvliegen in de blauwe regen. Je hoort zoveel vogels hier. Ik heb al een tijdje niet meer echt naar ze geluisterd rond het ochtendgloren, wanneer ik vaak even wakker ben. Vannacht toch weer eens aan denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten