De vraag die ik de laatste dagen het meeste krijg - naast 'Hoe gaat het met je?' - is: 'Heb je je haar nog?' Het antwoord is geruststellend. Het zit er allemaal nog aan en het doet pijn als ik eraan trek. Ik vind geen haar op mijn kussen en in het doucheputje niet meer dan normaal. Ik laat het wapperen in de wind, ik heb er last van bij het stofzuigen maar ik koester het. Volgens de verpleegkundige op de 'dagbehandeling' kon het na twee weken gaan uitvallen en dat is nu. Ik juich nog niet te vroeg. De komende weken blijft het erom spannen. Ik heb nog hoop op de win-win-situatie waarin alleen de grijze haren uitvallen. Ja, waarom niet?
En áls het allemaal uitvalt, wat doe ik dan? Ik denk bij die vraag steeds aan de indruk die ik maak op anderen, maar zou ik er zelf wel aan kunnen wennen? Hoe zou het voelen? Alsof je net iets te bloot gekleed bent? Of alsof je je telefoon vergeten bent? Misschien wel alsof je aan het eind van een vermoeiende dag eindelijk je schoenen uit hebt. Misschien wordt dat een ervaring die ik aan mijn leven kan toevoegen.
Nog een andere vraag kwam bij me op terwijl ik vandaag badkleding paste. Een dagje strand kan volgend jaar ook heel anders worden. Hoe ervaren vrouwen dat die maar één borst hebben? Dat voelt vast niet alsof je net je schoenen uit hebt. Eerder alsof je twee verschillende schoenen aan hebt, lijkt me. Eén nette met hak en één gemakkelijke platte.
Laat ik die schele rechterborst ook maar koesteren. Want al mag ik haar misschien wel houden, mooier dan nu wordt ze niet meer. Ik zal een mooi badpak voor haar kopen. Voor een fiere zomer, die misschien haar laatste zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten