Het heeft iets tegenstrijdigs: 's morgens met mijn volle verstand gerend in de brandende zon (3 x 8 minuten) en 's middags staat de hele familie met de parasol te draaien om mij maar in de schaduw te laten zitten en rolt Jane mijn koffer naar het station. En ik laat het me nog aanleunen ook. Patiënt zijn heeft zijn voordelen.
Patiënt zijn maakt ook dat ik directer word. Of noem het impulsiever. En strenger. Dan word ik oprecht boos op een conducteur die ziet dat we komen aanrennen en de trein voor onze neus laat vertrekken. En dan verdraag ik niet dat Rocky het steentje in Césars schoen de schuld geeft. Die conducteur had &@!#¥%*! moeten wachten!
En zo verdraag ik ook geen misverstanden, negatieve aandacht voor onbelangrijke dingen of ontevredenheid op een mooie dag, en welke dag is dat niet? Als ik daar boos over word, wordt het me vergeven, geloof ik, want ik ben patiënt. Maar mijn missie is serieus: leef in het moment en heb aandacht voor wat er is. Met mildheid. Ook al ben ik dat zelf dus ook niet altijd.
Het weekend was gezellig, daarover geen misverstanden. En patiënt voel ik me allang niet meer de hele dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten