Het kan haast geen toeval zijn, maar een verklaring zie ik ook niet. Het hele afgelopen jaar heb ik geen enkele nieuwe klant geworven, maar sinds mijn diagnose zijn er al drie naar me toegekomen. De eerste, een contact via een oud-collega, heb ik vriendelijk teruggemaild dat ik voorlopig geen nieuwe opdrachten kon aannemen. Ik kreeg een mail terug met de gelukwensen met zo'n goedgevulde orderportefeuille. Dat was best leuk, maar voelde een beetje leugenachtig; ik heb het misverstand niet rechtgezet. De tweede, een contact via een ex-opdrachtgever, heb ik wel iets gemaild met het woord gezondheidsredenen erin.
De derde belde vandaag. Ze wilde weten wat het nou kost, zo'n journalist. Daar begon het gesprek mee. Het ging om een huis-aan-huis-magazine in de gemeente waar ik werk. Daarom kwam ze bij mij, via het telefoonboek. Normaal zou ik koortsachtig nadenken voor welk bedrag ik mijn huid zou willen verkopen en hoeveel spijt ik zou krijgen als deze klus aan mijn neus voorbij zou gaan. Nu stond ik voor de keus om de gezondheidsredenen te gaan noemen of niet.
Ik noemde mijn prijs, 50 cent per woord. Ze schrok. Ze probeerde nog even. 'Het zijn gewoon interviews.' Maar ik gaf geen krimp. Ze besloot nog even verder te zoeken. Ik wenste haar succes.
Na dat gesprek voelde ik me beter dan ervoor. Mijn werk heeft een waarde. En met uitzondering van dit blog doe ik niet aan uitverkoop. Dit is zo'n les die ik wil onthouden voor de rest van mijn werkende leven. Bedankt, huis-aan-huis-magazine. En lezers, prijs je rijk met dit gratis blog van ruim 250 woorden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten