Op 1 december ben ik met veel tegenzin weer in de mri-scanner van het VUmc gegaan. Geen vervelend onderzoek, maar ieder ziekenhuisbezoek is er één teveel naar mijn zin. Dat had ik al eerder geschreven, niet? Ik ben erg blij dat dokter D - zeg maar Max - de gewoonte heeft mij telefonisch en per mail te woord te staan. Vanochtend zag ik het mailtje dat hij vannacht stuurde, heel bijzonder. Maar de inhoud was niets bijzonders. De minuscule afwijkingen op wervel T1 en T9 zijn onveranderd, dus is er geen reden tot behandelen. Er is ook nog steeds geen bewijs voor slijtage of beschadiging. Daarom moet ik over zes maanden toch weer in de mri. Dan is het juni. Lekker ver weg.
De hele maand november heb ik geen blog geschreven. Verschillende mensen hebben me bezorgd gevraagd of het wel goed ging, maar onthoud: geen nieuws is goed nieuws. Ik zal jullie even bijpraten. Zo ben ik voor een controle-afspraak bij de bestralingsarts in het grote ziekenhuis geweest. Mijn eigen dokter werkte er niet meer en ik kreeg een jong ding tegenover me, dat overigens vakkundig mijn borsten en klieren onderzocht. Geen afwijkingen, behalve dan stug weefsel en verkleurde huid wegens bestraling, maar dat wist ik van tevoren. Het jonge ding maakte de grap dat ze me nooit meer terug wou zien en ik lachte gretig mee. Eén controlerend arts kan ik afstrepen van mijn lijstje, een heel ziekenhuis zelfs. Verder geeft A me nog iedere drie weken een herceptinprik in dan weer mijn linker- en dan weer mijn rechterbovenbeen, zonder noemenswaardige bijwerkingen. En ik ga nog om de zoveel maanden naar oncoloog dokter T, overmorgen weer. Hij geeft me dan weer een recept voor nieuwe anti-hormoonpillen mee, die ik braaf iedere ochtend slik. Het nachtelijk zweten is afgenomen, maar de enkels zijn stijver geworden. De overgang schrijdt onverminderd voort. En dat is tegelijkertijd mijn hinderlijkste restverschijnsel. Ik werk alweer volledig - dat wil zeggen: dagelijks ca. 6 uur - en dat gaat me redelijk goed af. Slapen doe ik alleen nog maar 's nachts, met in het weekend soms een flinke uitloper in de ochtend. Ik heb soms wat in te halen blijkbaar.
Ik heb vooral in november veel teruggedacht aan een jaar geleden. De laatste chemo's, een pittige tijd. En na de laatste op 29 november dacht ik dat ik het ergste gehad had, niet wetend dat de bestralingen zo zouden tegenvallen. Het is maar goed dat ik niet alles van tevoren wist. December was een betrekkelijk zorgeloze maand met alleen maar iedere week een beetje verder herstellen voor de operatie in januari. Ook die is nu bijna een jaar geleden. Het werd daarom tijd voor een nieuwe mammografie. Die heb ik afgesproken voor 7 januari 2015. Rond die tijd meldt Ginger zich weer hier. En tot die tijd geldt: geen nieuws, goed nieuws. Prettige feestdagen!
