Gelachen om: mijn eigen verhaspelingen (sleutelfiets in plaats van fietssleutel, maar daar begrijpt alleen Jane de grap van)
Emotie gevoeld bij: het uitladen van zelfgemaakte decorstukken van een groep8-musical bij de plaatselijke theaterzaal
Genoten van: lekker uit eten en bijpraten met vriendin S
Ik ga het eens bijhouden, zoals Bridget Jones haar gewicht, sigaretten, eenheden alcohol, calorieën en krasloten bijhoudt in haar dagboek. Die kilo's geloof ik wel en de andere obsessies van Bridget houden me nog veel minder bezig. Waar ik wel over nadenk is de balans van emoties. Het verbaast me wel eens hoe 'normaal' ik doorleef. Dan vraag ik me af of ik iets verkeerd doe. Moet ik niet eens wat vaker voelen hoe erg het is wat ik meemaak? Terwijl ik het opschrijf merk ik hoe belachelijk dat klinkt. Het is de angst voor het wegstoppen van emoties en voor een plotselinge uitbarsting ervan op onverwachte momenten. Dat is wel eens gebeurd. Er zijn getuigen van. Het was geen ramp. Maar toch.
Een paar ervaringen van anderen stellen me gerust. Gisteren vertelde iemand me dat ze heel hard had gelachen met een vriendin die pas haar man had begraven. En dat ze zich samen verwonderden over de dramatische teksten op de kaartjes die mensen stuurden. En dat haar vriendin en haar man heel erg hadden genoten van hun laatste vakantie samen met hun gezin.
Hele erge dingen gaan dus best samen met plezier, humor en genieten. Dat is niet verkeerd. Dat is de manier om het erge draaglijk te maken. Ik heb nog twee dagen de tijd. Vrijdag chemodag. Ik neem het ervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten