Tijdens al dat geflierefluit de afgelopen week, lag er ook nog een grote klus die af moet. Het heeft me niet in het minst gehinderd. Dat was vroeger - ik bedoel: twee maanden geleden - wel anders. Toen ging werk voor het pleziertje en als ik toch het pleziertje voor liet gaan, riep een stemmetje in mijn hoofd dat er nog iets af moest. Maar ik ben mijn tien geboden aan het veranderen. Ik denk erover om deze in te voeren: zes dagen lang kunt u genieten van al het goede dat het leven te bieden heeft, maar de zevende dag is een werkdag. Die dag was vandaag. Van elf tot zes heb ik geschreven en geschaafd aan een artikel waarvoor de research al klaar was. In alle rust aan de eettafel, want het huis is nog steeds leeg. Zeer efficiënt en bevredigend. Bijna rustgevend. Dat doet me beseffen dat ik werk ook niet helemaal zou willen missen. Mijn hoofd gebruiken om iets te produceren doet me goed.
Morgen ga ik zondigen tegen mijn eigen gebod. Ik gebruik mijn laatste dag rust voor het afmaken van de klus. Zodat ik de rest van de week - als Rocky en de kinderen ook vrij zijn - weer aan de slag kan met belangrijke zaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten