De omgeving

De dagen gaan voorbij als in een normale kindervakantie met mooi weer. Loom en langzaam. Half tien uit bed, César nog later. Grootste activiteiten: afkoelen in het badje in de tuin en een ijsje halen op het winkelcentrum. Op die dagen is het echt alsof kanker niet bestaat (al schiet het in het badje wel even door me heen: kan ik hier ziek van worden?). Op die dagen geef ik de patiënt een snipperdag. Gelukkig begrepen de buurvrouwen met wie ik gisteren traditiegetrouw borrelde (lees: water dronk) dat ook. Ik wilde juist horen over hún wel en wee, en niet alweer met het mijne bezig zijn. Het werd een leuke avond.
Hoe de omgeving met een patiënt omgaat, schijnt nogal wisselend te zijn. In de app Robbin, die ik vandaag heb geïnstalleerd, lees ik veel ergernis van borstkankerpatiënten over weinig tactvolle vragen en opmerkingen van familie, vrienden en kennissen. Ik heb niet zoveel slechte ervaringen, al ben ik wel blijer met een luisteraar dan met een invuller. Maar wie heeft ooit geleerd hoe het moet? Ik niet. Daarom nog een paar adviezen uit het boek Mindfulness bij borstkanker, waarover ik een paar dagen geleden schreef.

• Vraag of ze erover wil praten of juist niet.
• Toon dat je er bent. Stuur regelmatig een sms'je, kaartje of mailtje, ook na de behandelingen.
• Respecteer dat ze tijdens de behandeling een afspraak kan afzeggen wegens vermoeidheid of emotionaliteit.

Ik zou daar zelf aan willen toevoegen: volg de stemming van de 'patiënt'. Een dag zonder zorgen laat ik graag een dag zonder zorgen.
Deze patiënt is weer klaar met bloggen. Ik ga verder met mijn snipperdag.