Samen

Voor degene die thuis zit zonder rots
Voor degene die is verrast door tranen
Voor degene in de regen op de snelweg
Moet nu weten, we zijn allemaal samen

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder (enz)

Luidkeels wilde ik het meezingen met Ramses Shaffy in de auto op weg naar de camping waar Rocky sinds gisteren met de kinderen bivakkeert, maar het lukte niet. Een avond, nacht en ochtend alleen waren genoeg om me even heel zielig te voelen. Ik verbaas me erover dat emoties nooit komen bij gedachten over mijn ziekte, maar steeds bij een gemis. Ik tankte even bij tijdens mijn bezoekje. De zon ging schijnen, we zwommen, we aten een ijsje. En gelukkig hoefde ik niet te blijven in het kampement zonder stoelen en bedden en met zand op de borden.

's Avonds picknickte ik in het bos met vriendin P. Waardevolle gesprekken. Een paar flarden. Wat je aandacht geeft, groeit. Dat geldt voor zorgen, maar ook voor kracht. Met mijn blog groeit ook de kracht. Ik kan me niet voorstellen dat er iets gaat komen wat niet te dragen is. De angst voorbij. Ik voelde me goed voordat ik wist dat ik ziek was, waarom zou ik me nu anders voelen? En ook weer: leven in het moment, beseffen wat belangrijk is en wat niet, dat gun ik iedereen, ziek of niet ziek. (Zonder dat ik het wist, schreef P er tegelijk met mij dit blog over.)

Nu weer alleen thuis, met sms'jes van vrienden op mijn telefoon. Iemand informeert hoe het me vergaat zonder gezin. En ik weet, we zijn allemaal samen.