Vakantieklaar

Op de valreep kreeg ik het toch nog: mijn keuringsbewijs. Gisteren ging ik een dag eerder naar de afdeling dagbehandeling voor mijn herceptinprik, omdat vandaag mijn vakantie begint. Dagbehandeling is in mijn geval een zevenminutenbehandeling. Verpleegkundige G - A werkt niet op donderdag - vroeg mij om een klokje te zetten, zodat ze het goedje gelijkmatig in zeven minuten in mijn bovenbeen kon spuiten. Dat ging soepel en pijnloos en net toen ik wilde vertrekken, hoorde ik de bekende stem van dokter T. Hij was in gesprek met een andere patiënt, die een iets langere behandeling kreeg via een infuus. Ik vroeg G of ik nog even mocht blijven en aan de leestafel wachtte ik geduldig tot dokter T tijd had. Nadat hij zijn gesprek had afgerond kwam hij onmiddellijk naar me toe.
"Ik heb hem gesproken hoor", zei hij meteen, doelend op radiotherapeut dokter D van het VUmc. "Ik moet de scans nog zien, maar wat ik lees is dat er goed uitziet. Dus ik zou niks doen."
Het is één zin, waar dokter D er twintig voor nodig heeft. Maar deze ene zin wilde ik horen.
"Niet behandelen dus, maar wat dan wel?" vroeg ik nog.
"Doorgaan met de herceptin."
"Ja, maar ook weer een mri?"
"Dat wel, maar niet zo vaak."
"Wat is niet zo vaak? Om het half jaar?"
"Dat ljkt me een mooie termijn, ja."
Dokter T wist ook nog uit zijn hoofd dat we elkaar in oktober weer zouden zien en zag geen reden dat te vervroegen. "Ga maar lekker op vakantie!"
Om mijn ziekenhuisvakantie te vieren belde en appte ik de kinderen voor een ijsje bij de ijssalon. Jane had nog een leuk cadeautje voor me (zie foto). De vakantie is begonnen!