Vandaag moest ik naar de oncoloog voor een standaardbezoekje, dacht ik. Bloedwaarden beoordelen en goedkeuring geven voor mijn volgende bezoek aan het kuuroord op de tweede verdieping. Ik voelde me topfit, dus dat bloed zat ook wel goed, dacht ik. Bij míj wel.
Dat pakte anders uit. De bloedwaarde voor anti-bacteriële stoffen (ik hoop dat ik het goed zeg) was maar nèt voldoende. Die moest 1,0 zijn en was 1,1. Dat was nu nog geen probleem, maar je kon erop wachten dat ik de volgende keer nòg lager zou uitkomen en dan zou de behandeling moeten worden uitgesteld. De oncoloog twijfelde, overlegde en kwam met een oplossing die ik met open mond aanhoorde.
Er bestaat een middel dat mijn beenmerg helpt om extra witte bloedcellen aan te maken. Dat middel kost 1500 euro. Ik krijg dat. Het wordt zaterdagochtend bij ons thuis afgeleverd en dan moeten we het in de koelkast bewaren. Zaterdagmiddag, 24 uur na de behandeling, komt een gespecialiseerde verpleegkundige mij een injectie geven met dat goedje. En dat is allemaal omdat ik, 46-jarige vrouw met mammacarcinoom met één metastase, kans op genezing heb. Ja, dat zei ze. Anders kreeg ik het niet. Ik voel me net de vrouw van zes miljoen. Met bionisch beenmerg.
Dat heb ik weer. Toen Jane in een stuit bleek te liggen en ik een keizersnee moest, dacht ik dat ik alle medische malligheid wel had gehad voor de rest van mijn leven. Maar het wordt alleen maar gekker. Morgen weer een shot met heilzaam elixer. Ik heb er bijna zin in.
P.s.: De zonnehoed was vandaag niet nodig. Foto volgt later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten