Het lijkt niet veel, één achtste, maar ik kijk toch op tegen mensen die één achtste triathlon doen. Dat is toch altijd nog 500 m zwemmen, 20 km fietsen en 5 km hardlopen. Dat deel van het geheel aan kuren heb ik er nu dus op zitten. De pleister is de medaille.
Het was nog even spannend of ik mijn shot wel zou krijgen vandaag. De oncoloog had bepaald dat mijn bloed deze ochtend nog een keer moest worden gecontroleerd, omdat ze wilde weten of de neutrofielen - dat zijn witte bloedcellen die beschermen tegen bacteriële infecties - in een stijgende lijn zaten of in een dalende. Het bleek een stijgende te zijn. Nu 1,6, gisteren 1,1. Het moest boven de 1,0 zijn, dus ik vond 1,6 al enorm veel. Meer dan genoeg om de kuur te laten doorgaan in ieder geval, dus het infuus dat er al in zat voor het bloed afnemen kon zich nu in de omgekeerde richting nuttig maken. Het heilzame elixer moest nog worden besteld bij de apotheek, omdat het onzeker was geweest of mijn bloed goed genoeg was. Het duurde een halfuurtje voor de spullen er waren. In die tijd kreeg ik de coldcap op en alvast anti-misselijkheidsmiddel. Verder het bekende recept: de slang spoelen met natriumchloride, daarna de doxorubicine, weer spoelen, dan de cyclofosfamide, weer spoelen en anderhalf uur wachten met de cold cap. Het verschil is dat Rocky en Jane vandaag allebei bij me waren, dus ik had ondersteuning genoeg.
In de tussentijd overlegde de verpleegkundige over de bionische spuit, die mijn bloedwaarden moet gaan opkrikken en beschermen tegen infecties. Ik dacht dat ik zo'n dure injectie met mijn 1,6 niet zou krijgen, maar ja hoor, 1,6 vinden ze nog steeds laag en voor de volgende keer heb ik het vast nodig.
Ik heb inmiddels informatie meegekregen over Neulasta - zo heet het vloeibare goud - waarin staat dat ik maar 6 mg werkzame stof krijg. Zes duizendste gram! Dat is 250 euro per mg! Goud van 24 karaat is maar 3 cent per mg. Het wordt met DNA-techniek gemaakt en het is bijna identiek aan het eiwit dat het lichaam zelf maakt om witte bloedcellen aan te maken. Een wondermiddel.
Ondertussen voel ik nog weinig bijwerkingen van de behandeling zelf. Ik vraag me zelfs af of ze me een placebo hebben gegeven. Ik voel het alleen in mijn hoofd, beetje vol en afwezig gevoel, en in mijn mond, die is droog. De rest zal nog wel komen.
Ik denk maar zo, zoals een moeder mij gisteren mailde: het is als een bevalling, net als een wee die nooit meer terugkomt, komt ook deze tweede chemo nooit meer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten