Had ik al verteld over mijn fanatieke oncoloog? Ze klopte op tafel toen ik haar donderdag vertelde dat de eerste chemo me was meegevallen. Alsof ze een prijsvraag had gewonnen. Ze slikte nog net een "jottem" in. In de onderzoekskamer zocht ze driftig naar haar kleermakerscentimeter, maar die had ze in de andere vestiging laten liggen. Toch maar even van iemand lenen. Ze beende weg op haar lage pumps en kwam terug met een centimeter. Al heel snel was ze klaar met meten. "Het is in ieder geval niet groter geworden, als het nou 10 centimeter was geworden, ging het de verkeerde kant op."
Ik vond het meten een beetje voorbarig. Ik had begrepen dat pas na twee of drie behandelingen het resultaat merkbaar zou zijn. Na de vierde keer krijg ik een MRI om het officieel te maken. Dan blijkt in ieder geval wat de behandeling doet met de tumor in de borst. De aanname is dat de uitzaaiing daarmee ook kleiner wordt, maar helemaal zeker is dat niet. Om dat te controleren krijg ik verderop in het traject ook nog een nieuwe PET-scan, wanneer weet ik nog niet.
Natuurlijk voel ik zelf ook wel af en toe. Ik voel geen duidelijk verschil. Wel een pijnscheut af en toe. Prima, laat ze maar lijden, die sneldelende cellen. Geen genade.
Griepprik
De prik van gisteren heeft me geen botpijn opgeleverd, wel een extra grieperig gevoel. Gisteravond was ik al op de bank in slaap gevallen, vanmiddag weer. Maar daar blijft het bij. Nog steeds niet misselijk ofzo. Nou maar hopen dat er een overmacht aan witte bloedcellen geboren wordt. Maar dat weet ik pas zeker op donderdag 1 augustus, de dag vóórdat mijn volgende behandeling staat gepland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten