Drie weken geleden was het de bank, met dit lome zomerweer is het de hangmat waar ik steeds weer naartoe trek. Even fietsen, weer liggen. Was ophangen, liggen. Het is geen straf hoor, met de parasol erboven en een glas koel water bij de hand. Je zou het luiheid kunnen noemen. Maar het is een moeheid in mijn hoofd. Bij inspanning krijgen mijn hersenen een seintje: ophouden daarmee, eerst uitrusten! En dat doe ik dan maar. Ik volg hetzelfde patroon als de vorige keer. De eerste dag zonder medicijnen is een dag zonder vooruitgang. Eens zien wat de dag van morgen brengt.
Jane is terug van vijf dagen kamperen met de klas. Dat levert weer andere gesprekken, inzichten en herkenningspunten op. Zoals deze. "Sinds jij borstkanker hebt, vind ik het minder erg lijken." Dat heb ik nou ook! Vroeger dacht ik dat het leven van iemand met kanker compleet instort. Geen idee dat het ook gewoon door kan gaan. Vanavond heb ik haar fietsend vergezeld tijdens een skatetochtje. Moeder en dochter in korte broek in de avondzon. Alsof er niets aan de hand is. En daarna, lekker in de hangmat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten