Met enige regelmaat krijg ik de vraag wanneer mijn volgende blog verschijnt. Ik realiseer me nu dat ik gedurende drie maanden nogal een cliffhanger heb laten staan. In januari schreef ik over longen en keel. longarts en kno-arts, ziektegeschiedenis... Achteraf bezien was het een nogal flauwe poging van mijn lijf om de spanning erin te houden. Flauw, want de CT-scan liet alleen maar zien dat de bestralingsschade in mijn rechterlong goeddeels is hersteld. Punt. Ook twee onderzoekjes door de kno-arts met een camera in mijn keel, met tussenpozen van een maand, brachten alleen maar gunstig nieuws aan het licht: mijn keel is dik in orde. Punt.
Ondertussen dacht ik vanaf eind februari bijna dagelijks terug aan het strenge bestralingsregime van vorig jaar, zoals ik al bijna een jaar aan het herbeleven ben wat ik het jaar daarvoor heb meegemaakt. Drieëndertig dagelijkse sessies, die samen de zwaarste tegenvaller van het hele traject bleken te zijn. De dag van de laatste bestraling, 9 april, is voorbijgegaan. En op 10 april woonde ik de bruiloft bij van een lotgenote, samen met andere lotgenotes. Zo leuk om een reden te hebben voor een feestje!
De illusie dat alles weer het oude zal worden heb ik inmiddels van me afgeschud. Ook een jaar na dato is er nog heel veel niet hetzelfde. Even in een notendop dan. Het lukt me door de week niet om voldoende slaap te pakken. Die haal ik in het weekend in. Bijna alles kost meer moeite dan vroeger: werken, sporten, aandacht verdelen, drukte verdragen, onthouden. Ik ben sneller dan vroeger uit mijn evenwicht; het kost me meer tijd om te herstellen van een tegenvaller. En ik voel me vaker een oud wijf; alsof ik voor mijn behandeling een jonge maagd was en nu een stijve hark met stugge aderen.
Het goede nieuws is dat de dingen die ik mis zo'n 20 procent vormen van het totaal. Met andere woorden: 80 procent heb ik weer terug. Werken lukt behoorlijk goed, schrijven voor de Schrijversvakschool eveneens. Vooral het laatste geeft me veel plezier. Ik ben nog steeds als eerste weg bij het stoplicht - met de fiets wel te verstaan - en ik haal nog steeds fietsers in. Rennen heb ik even uit mijn agenda geschrapt, maar fitness hou ik erin. We maken weer plannen voor vakanties, de eerstvolgende over een week naar het Zwarte Woud. De gedachte aan terugkeer van ziekte houdt me maar weinig bezig. Aan de andere kant: gezondheid wordt nooit meer vanzelfsprekend. Maar voor wie is het dat wel?
Het laatste nieuws is dat ik in maart een ziekenhuisloze maand heb beleefd omdat ik de herceptin even niet meer mocht hebben, die ik tot dan toe nog om de drie weken kreeg. Mijn hartpompfunctie was in korte tijd 10 procentpunten gedaald van 59 naar 49 procent, onder de veilige grens van 50 in ieder geval. Sommige lotgenotes hadden dit al veel eerder meegemaakt, ik nog nooit. Na zes weken herceptinpauze was de pompfunctie weer hersteld tot 54 procent en vandaag heb ik mijn onderhuidse spuitje in mijn bovenbeen weer gehad. Maar lang zal dat niet meer duren. De oncoloog had het over stoppen, een jaar na de laatste behandeling. Op 13 juni 2014 had ik mijn laatste rugbestraling. Een jaar daarna zou herceptin geen toegevoegde waarde meer hebben, vertelde dokter T mij door de telefoon. Als een dokter mij zegt dat ik met een behandeling mag stoppen, dan hoor je mij niet klagen.
Al een paar maanden geleden heb ik zelf afscheid genomen van mijn blog. Mijn leven gaat verder. Blijven bloggen als Ginger zou het laten stilstaan bij één aspect; kanker. Meer dan in het jaar van behandeling besef ik dat dat aspect nooit meer helemaal zal verdwijnen. Maar ik heb er genoeg van om er steeds weer bij stil te staan. Iedereen mag me altijd alles vragen. Maar ik ga niets meer de wereld insturen. Geen nieuws is goed nieuws. Punt.
