Droom

Doorgaans heb ik veel baat bij leven in het nu, maar soms is het wel heel eentonig. Neem vandaag. Ik sta op en ontbijt, ik stofzuig, ik rust, ik ga naar de winkel, ik rust, ik fiets, ik rust. Ik doe het, ik aanvaard het, maar eigenlijk gaat het me allemaal te langzaam. Ik had best naar het Uitfeest gewild in de stad of een rondje willen rennen in het bos. Maar nee, aandacht voor mijn ademhaling maar weer.

Maar er komt een dag dat mijn behandelingen erop zitten. Dat ik er zelfs al van ben hersteld. Dat ik terugkijk op de operatie en bestralingen en nergens meer tegenop hoef te zien. Dat ik heel bewust ben gaan leven en precies weet wat ik wel en niet wil. Dat ik misschien wel een nieuwe werkrichting ben ingeslagen. Dat we de uitstapjes maken die we altijd al hadden willen maken. Dat we een feest geven voor iedereen die ons al die tijd heeft gesteund. Dat we de verrijkingen ondervinden die dit proces ons brengt. Dat ik anderen kan steunen in plaats van gesteund moet worden. Dat ik misschien wel dankbaar ben dat ik het allemaal heb meegemaakt, maar ook dat het achter me ligt. 

Daar droom ik wel eens van. En dat geeft dan moed. Ik weet dat het nog lang duurt. En dat er ook voor die tijd genoeg mooie momenten komen in het nu. Misschien morgen al.