Na een efficiënte werkdag - mijn verhaal moest per se vandaag klaar dus ik heb de vaart erin gezet - heb ik morgen weer andere verplichtingen. Op vrijdag help ik César op weg naar school en de rest van de dag staat in het teken van de strijd tegen de sneldelende cellen. Het begint een gewoonte te worden en daar ben ik blij om. Het doet me extra goed dat ik tegenwoordig steeds verpleegkundige A heb. De allereerste keer reageerde ze zo goed op mijn prikangst, dat ik haar in mijn hart heb gesloten. Ze is kalm, kijkt en luistert goed en is waanzinnig ervaren, maar dat zijn ze daar allemaal. Heb ik in mijn lotgenotenclubje iets gehoord over ijsklontjes sabbelen tijdens de chemo om je mondslijmvlies te beschermen, dan weet A wel bij welke kuur dat hoort. Idem dito voor nagelkoeling. Het geldt allemaal niet voor mijn kuren. Iedere keer weer krijg ik de bevestiging dat mijn zuster er meer van weet dan anderen.
Deze keer gaat ze me een dubbele dosis slaapmiddel geven om benauwdheid als allergische reactie te voorkomen. Ik ben van plan om dit keer ook echt te gaan slapen, lunch of geen lunch. Lijkt me heerlijk dat er dan opeens een uur voorbij is. Of langer.
A houdt ook mijn bloedvaten goed in de gaten. Op mijn verzoek prikte ze me steeds links op mijn pols, zodat ik mijn rechterhand vrij had, maar met deze wekelijkse frequentie wordt dat te belastend voor die ene ader. Dit keer gaat ze dus rechts prikken. Wat maakt het uit. Ik was niet van plan een brief te gaan schrijven. Hooguit een beetje iPadden. Totdat ik erbij in slaap val.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten