Het heeft even geduurd maar inmiddels zit ik er middenin. Lotgenotencontact. Ik weet nog dat ik er aarzelend tegenover stond toen ik nog maar net de diagnose had. Ik wilde zo gewoon mogelijk doorleven, middenin het leven blijven staan, me niet verliezen in mijn ziekte. Ik dacht dat ik me door lotgenotencontact zieliger zou gaan voelen. Alsof ik me daardoor aansloot bij een groep pechvogels, die geen ander doel had dan samen treuren.
Wat blijkt, nu ik mijn vriendinnen van MetRobbin steeds beter leer kennen? Ze zijn net als ik! Ze hebben humor, ze kennen optimisme, ze hebben ups naast downs en áls er wordt getreurd, wordt er ook opgebeurd. Dat gaat zo. Iemand vertelt hoe ze zich voelt na de eerste chemo. Een ander reageert met herkenning. Weer een ander geeft een tip. Een derde geeft een opsteker. En allemaal wensen ze haar sterkte. Dat voelt goed als je al die reacties ziet!
MetRobbin is licht verslavend, want als je 's morgens ziet dat iemand een onderzoek heeft, dan wil je weten hoe het is afgelopen. We hebben nu ook een aanstaande moeder in de groep. Ik kan niet wachten tot het bericht van de geboorte. En er is iemand die ervoor kiest haar levensstijl om te gooien in plaats van chemo's en bestralingen. Ik ben onder de indruk van het respect dat iedereen voor elkaar heeft.
Zondag gaan we met elkaar wandelen. Ik kijk ernaar uit.
Gisteren heb ik een bijzondere lunch gehad met een lotgenote die me via dit blog had gevonden. We mailen dagelijks, over onze onderzoeken en behandeling, maar ook over alles wat daarnaast bestaat. Tijdens de lunch hadden we het over genieten, zoveel mogelijk, iedere dag, van alles. Maar ook over angst, bij onszelf en de mensen om ons heen. En over het besef dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
Lotgenoten zijn geen pechvogels. We zijn pittige hennen, die elkaar nog sterker maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten