De kop is eraf. De eerste kuur met een combinate van taxol (chemotherapie) en herceptin (immunotherapie, oftewel anti-eiwit) zit erin. Groot verschil is dat de toediening erg lang duurt, deze eerste keer uit voorzorg extra lang.
Het begon met koude handen. Verpleegkundige A, dezelfde als de allereerste keer, kon daardoor mijn bloedvat niet vinden. Rocky trad daadkrachtig op als handenwarmer. Daarna lukte het wel.
Vervolgens kreeg ik drie preventieve middelen via het infuus toegediend, een maagbeschermer en middelen tegen allergische reacties. Dexamethason zat er ook weer bij, maar ook een middel waar je slaperig van wordt, door de dexamethason heen. De cold cap zat toen al vastgevroren, waardoor ik het over heel mijn lijf koud kreeg. Ondertussen gaf de hapnotherapeute mijn voeten weer een heerlijke massage. Bijna net zo fijn als de vorige keer, al hoorde ik nog wel de piepjes van de infusen door de hele ruimte. Ik geloof dat er zo'n achttien stoelen staan. Ik zie mijn medepatiënten nauwelijks, want overal staan schotten tussen. Zo hebben we veel privacy.
Bij het inlopen van de taxol bleef A het eerste kwartier bij me zitten. Ze controleerde van tijd tot tijd mijn bloeddruk. Die was aan de lage kant, maar bleef tijdens het inlopen op hetzelfde niveau. Dat was dus goed. A vroeg me of ik benauwd werd of pijn in mijn rug voelde. Dat zijn bijverschijnselen die op een allergische reactie wijzen. Er gebeurde niets, ik had het alleen koud. Onder twee dekens en met een warmtekussen liep de rest van de taxol in en kreeg ik mijn lunch. Ik koos chocopasta, die kaas van het ziekenhuis is niet te eten. Na het eten deed ik mijn ogen dicht en dommelde even lekker weg...
Na de taxol en het doorspoelen van de slang (zodat iedere voorgeschreven druppel daadwerkelijk in mijn lijf komt) begon de herceptin te lopen. Daarbij kon als bijwerking mijn temperatuur oplopen. Ik had 36,3, dus het voelde wel fijn om boven de 37 uit te komen. De druppelsnelheid stond erg laag, waardoor het anderhalf uur duurde voordat de zak leeg was. De cold cap mocht ondertussen af, omdat herceptin geen kans geeft op haaruitval. En toen moest ik weer een uur wachten om mijn temperatuur in de gaten te houden. Die liep niet verder op dan 37,8 dus ik mocht naar huis. Tegen half vijf was ik dan eindelijk thuis. Volgende keer hoef ik geen uur meer te blijven na afloop en gaan ze ook de druppelsnelheid opvoeren. Dan ben ik gelukkig weer wat sneller klaar.
Nu ben ik nog steeds een beetje slaperig. Verder voel ik me ook niet helemaal goed, maar ik kan het geen naam geven. Ik ga maar eens even liggen. Misschien moet ik er nog iets uitslapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten