Vandaag heb ik thee gedronken met acht vrouwen die borstkanker hebben (gehad). We kenden elkaar alleen van internet, waar sommigen zich met een bijnaam en onherkenbare foto presenteren. Nu had iedereen opeens een gezicht en een echte naam. Het was alsof ik achter de schermen keek bij een filmopname. Beroemde acteurs, die een kijkje in de keuken gaven.
Er gingen medische gegevens over en weer, alsof we allemaal dezelfde hobby hadden en informatie uitwisselden over de gebruikte materialen. Er werd ook veel gelachen, er werd gepraat over honden, kinderen en werk. We zochten en gaven steun. Iets te vaak naar mijn zin vielen er zware woorden. Maar dan was er weer iemand die het optimisme terugbracht. We proostten met elkaar. Sommigen hadden zelfs cadeautjes voor iedereen meegenomen!
Het was een hele ontdekking dat vier van ons ongeveer in hetzelfde stadium van de behandeling waren, waarbij ik net een week voorsprong had. De meeste anderen hadden de operatie al achter de rug. Ik kon vertellen dat mijn tweede kuur meeviel, zij konden mij vertellen dat de operatie meeviel. Zo gaven we elkaar hoop.
Spectaculair vind ik de ambitie van de vrouw die vlak voor het begin van de chemo's, maar ná amputatie en bestralingen, de Dam-tot-Damloop gaat doen volgende week. Niet om de prestatie, maar omdat ze het zo graag doet. En om een lange neus te maken naar die k...ziekte. Daar hou ik van. Net zoiets als naar Zeeland fietsen tussen de chemo's door. Omdat het kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten