Verzuimbeleid

Mijn baas heeft niet veel ervaring met ziekteverzuim. Haar enige werknemer was nooit ziek en als ze het was, dan haalde ze het werk de volgende dag in. Nu ik serieus in de lappenmand ben geraakt, experimenteert mijn baas met verzuimbeleid. Net als iedere baas ziet ook de mijne het liefst dat ik blijf werken, want ziek zijn kost geld. Maar omdat ik meer rust nodig heb én omdat ik iedere vrijdag in het ziekenhuis doorbreng, verdeelt ze het werk voor me in hapklare brokken. Iedere dag een stukje, zodat er ook iedere dag tijd overblijft voor een dutje en voor beweging, de enige twee medicijnen die ik van zaterdag tot en met donderdag nodig heb.

Vandaag was de hapklare brok een behoorlijk serieus interview, waar ik best tegenop zag. En juist vandaag was ik opgestaan met spierpijn in schouders, nek en benen, eigenlijk overal. Mijn baas dacht dat ik het kon, dus ik ging. Eerst voorbereiden, daarna een slaapje en hup, laarzen aan, naar de trein. Op het laatste moment hing ik nog een blinkende ketting om mijn hals, om de aandacht af te leiden van eventuele uiterlijke kenmerken. Je wordt toch wat onzekerder naarmate de kuren vorderen. In de hoofdstad stapte ik dapper langs het IJ en ik genoot van de reuring van de grote stad. Mijn voetzolen deden pijn van de niet eens zó hoge hakken - ook een bijwerking? - en ik nam me voor een paar comfortabele nette laarzen te kopen.

Het interview begon meteen goed. Ik voer op ervaring, oprechte interesse en het verlangen om iets te presteren. Even stond het zweet op mijn gezicht - het was ook veel te warm voor een jasje - maar al snel had ik mijn interne klimaatbeheersing weer op orde. Het gesprek verliep soepel en het lukte om de concentratie vast te houden. Na een uur was die op, maar toen stond ik alweer tevreden buiten.

Ik genoot zelfs van de reis naar huis, in de spits in de trein. Mensen kijken, deel uitmaken van een groep anonieme forensen en niet alleen van mijn inner circle of een patiëntenpopulatie, het deed me goed. Eenmaal thuis was ik weer moe, ondanks het extra slaapje, maar wel heel tevreden. Mijn baas is op de goede weg met dit verzuimbeleid op maat. Beter nog: in deze periode wordt werk misschien wel mijn derde medicijn.