'Wat hadden we vroeger toch een saai leven, hè?' zei ik vanavond tegen Rocky, toen we eindelijk uitgeteld op de bank zaten. Vroeger, toen we alleen nog maar een paar snotneuzen hadden om ons zorgen over te maken. Die snotneuzen zijn er nog steeds, maar ze brengen andere zorgen met zich mee. En verder zijn er alleen maar zorgen bij gekomen. De afgelopen drie dagen hebben we elke dag een ziekenhuis van binnen gezien. En zeker niet voor laatst.
Het bizarre is dat we vanmorgen ook samen hebben gerend in het glooiende Limburgse land. Wat een contrast met de wereld van naalden en slangen. Alsof ik die wereld ontken. Familie vraagt hoe het met me is, nadat ik een frisse douche heb genomen, mijn 'zondagse' kleren heb aangetrokken en mijn broze haar heb gladgespoten. Ik zie verwondering als ik zeg dat het eigenlijk prima gaat. Het is bijna een verontschuldiging als ik zeg dat ik waarschijnlijk morgen wel een dip zal krijgen. Ik zal toch moeten lijden, anders klopt er iets niet.
Er klopt nog iets niet. Overal aan mijn lijf zijn haren aan het uitvallen. Ook mijn wimpers worden dunner. Drie keer raden waar nog een eigenwijze, weerbarstige haar prijkt. Juist ja. Op mijn borst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten