De spierpijn die gistermiddag kwam opzetten, heeft me er niet van weerhouden vanmorgen naar fitness te gaan. Dat was ook het advies vanuit het ziekenhuis, blijven bewegen door de pijn heen, dan houd je het onder controle. Het was fijn om te merken dat dat ook lukte. Het is geen erge pijn, meer het soort spierpijn dat je bij een griep kunt hebben, maar dan zonder de koorts en de griepverschijnselen. Het was wel voor het eerst sinds het begin van de behandelingen dat ik bij sommige fitnessoefeningen de gewichten wat moest terugschroeven. En nog had ik het gevoel dat ik zwoegde als een werkpaard. Met wat langere pauzes tussen de oefeningen door lukte het om mijn vaste programma af te maken, met veel voldoening. Erna voelde ik me beter dan ervoor.
Ik herinner me weer de eerste week na de allereerste chemo. Een week van aftasten, voelen wat ik nou eigenlijk voel, proberen wat kan en wat niet, ervaren wat helpt. Het is iedere ochtend, eigenlijk ieder moment van de dag, weer een verrassing hoe het zal gaan. Het is nu alweer de vijfde dag sinds de behandeling. De eerste drie dagen merkte ik niets, de vierde en de vijfde wel, ben benieuwd wat dag zes en zeven gaan brengen. Ik verlang ernaar de cadans van deze chemococktail te kennen. Ik teken voor een ritme waarbij de weekenden gespaard blijven. Maar het voornaamste is voorspelbaarheid. Weten waar ik op kan rekenen, weten wat ik nodig heb om hier weer goed doorheen te komen. Het leven is al onzeker genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten