Aan de bruiloftsdis - of all places - hoorde ik viavia het verhaal van een jonge vrouw met borstkanker, bij wie uitzaaiingen stabiel bleven, (mede) dankzij plantaardige voeding en minimaal gebruik van suiker. Ze voelde zich beter dan ooit, vertelde mijn tafelgenoot. Het is een succesverhaal dat hoop geeft, maar tegelijkertijd ongemak oproept. Er stond daar wel een bord met gevarieerd maar deels dierlijk eten voor me. De bruidstaart had ik al achter de kiezen.
Welke keuze zou ik moeten maken? De voedselzandloper navolgen, die celveroudering tegengaat? Alle kankerbevorderende stoffen mijden en alle beschermende voedingsmiddelen nemen, ook al geven Voedingscentrum en artsen dit advies niet? Mijn oncoloog adviseert gewoon te eten wat ik lekker vind, zonder beperkingen of toevoegingen.
Thuis heb ik het maar eens aan mijn vriendinnen van MetRobbin voorgelegd via de iPad. Daar kwam al meteen de eerste tegenstrijdigheid naar voren. Sojamelk, een plantaardige vervanger van koemelk, bevordert de aanmaak van oestrogeen en stimuleert daarmee de groei van hormoongevoelige tumorcellen, zoals die van mij. Daar ga je al. Over de zin van het aanpassen van eetgewoonten zijn de meningen verdeeld: sommigen doen het fanatiek, anderen beschouwen de kanker als vette pech en genieten nu juist meer van lekker eten en drinken.
Ik denk dat ik ergens in het midden ga uitkomen. Gisteren heb ik me aangemeld voor een biologisch groentepakket en ik denk dat ik ook maar eens wat meer groene thee ga drinken. Maar bruidstaart afslaan op zo'n feestelijke dag, dat zie ik mezelf niet doen. Rocky schenkt net een wijntje voor me in, de eerste sinds ruim een week. Ik ga ervan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten