De praktijk is anders. De mooie zomer heeft ook bij mij voor een aardig kleurtje gezorgd, haar heb ik ook nog en ik ben allesbehalve uitgemergeld. Ik hoor regelmatig dat mensen niks aan me zien en dat hoor ik natuurlijk graag. Rocky zei laatst zelfs dat ik wat voller was geworden in mijn gezicht. Vond hij wel leuk staan. Hij dacht ook dat ik wat vlees op de botten wel kon gebruiken de komende tijd. Maar dat blijkt toch anders te liggen.
Feit is dat je van chemokuren juist aankomt. De verpleegkundige van de chemo-afdeling, bij wie ik voor iedere kuur voor controle kom, vertelde dat patiënten twee tot vijftien kilo aankomen tijdens hun kuren. Waarom is onduidelijk, maar misschien omdat ze in de weken waarin eten weer lekker smaakt gaan bij-eten. Maar ook in de eerste week is er een reden om extra te eten. Eventuele misselijkheid kun je namelijk wegeten.
Vijftien kilo aankomen is een schrikbeeld voor mij. Ongeveer dat gewicht was ik juist vorig jaar afgevallen. Bovendien is het voor alles beter dat ik geen overgewicht heb: voor de operatie, voor het voorkómen van oedeem, voor het gemak waarmee ik kan blijven bewegen, voor het risico op recidive ná het behandeltraject.
Afgelopen vrijdag na het hardlopen maakte ik me toch wat zorgen. Ik voelde me tien kilo zwaarder, zo sloom ging het. Toch maar eens gewogen. Ik hield rekening met 75 kilo, maar het was maar net boven de 70. Gelukkig maar, al is het wel net iets te veel. De komende weken houd ik maar eens de vinger aan de pols. Bij-eten is niet nodig, misselijkheid wegeten evenmin. Gisteren is voor het eerst mijn biologische groentepakket bezorgd. Dat geeft nieuwe inspiratie voor gezonde maaltijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten