Efteling

De hele zomer was het er nog niet van gekomen, een dagje naar een attractie naar de keuze van César, zoals we hem hadden beloofd. Vandaag had hij vrij, dus we konden op een doordeweekse dag naar een rustige Efteling. Nauwelijks rijen, drie keer in de Piraña, het kon niet op.
Ik heb het in dit blog wel eens gehad over dingen waarvoor je een durfal moet zijn. Ik dacht dat ik na de huiveringwekkende behandelingen in het ziekenhuis en doodenge uitslagen van PET- en andere scans nergens meer voor zou terugdeinzen. Toch schrok ik op een afstandje al van de bobbaan. Wat ging dat hard! We sloten met zijn drieën aan in de (korte) rij en ik nam me voor weer terug te gaan zodra we vooraan stonden. Mij niet gezien, met zo'n snelheid in een bobslee. Maar waar blijf ik dan met mijn dapperheid? Heb ik dan niets geleerd? Ik zette mijn angst opzij en stapte toch in. Voorin nog wel, naast César. De tranen sprongen in mijn ogen van de spanning en sensatie als we schuin tegen de wand hingen in de bochten. Voor de afleiding keek ik naar César, die zichtbaar plezier had. Volgens hem lachte ik ook, zei hij achteraf. Ik was vooral blij toen het voorbij was, maar toch, ik had best nog een keer gedurfd.
De Python heb ik overgeslagen. Die doe ik volgend jaar wel, als ik er klaar voor ben. Alle spanning is gelukkig niet op mijn spieren geslagen. Dag zes is een goede dag gebleken. Moe ben ik wel, maar dat hoort ook na een dagje Efteling. Het is tijd voor een droomvlucht in mijn eigen bed.