Het is dat ik gisteravond later naar bed ben gegaan dan goed voor me was. Dat maakte dat ik vandaag moe was. Maar verder... Ik zat te wachten op bijwerkingen, maar ze kwamen niet. Geen grieperigheid, geen spierpijn, geen tintelingen in handen of voeten.
Ik ben naar het buurtfeest geweest, niet alleen tijdens het eten maar ook de rest van de avond. Dat had de dag na de vorige kuur echt niet gekund. Wat een geluk. Ik houd dus de komende twaalf weken gewoon mijn weekenden, ik kan werken en ik kan normaal doorleven, wat ik het liefste wil. Alsof er geen ziekte is.
Zo dwarrelde ik vandaag ook over het buurtfeest. Niets aan me te zien. Veel mensen vroegen hoe het met me ging, aan veel mensen heb ik de grote lijnen verteld: effectieve kuren, weinig last. Jane was erbij om het te bevestigen. Bij ons thuis gaat het leven gewoon door. Ik overschat mijn moeder niet, ze kan echt nog alles.
Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn. Dat is het ook wel een beetje, want zorgen zijn er natuurlijk wel. De spanning van gisteren, over de risico's van de nieuwe chemokuur, was vandaag nog voelbaar. En dat ik nu echt iedere vrijdag aan de slang moet, stemt me ook niet vrolijk. Maar er zijn ook zoveel meevallers. Geen allergische reacties. Geen bijwerkingen, tot nu toe. Geen dagen op de bank. Dat geeft me moed om de komende twaalf weken met opgeheven hoofd tegemoet te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten