De dag na de chemo met de extra slaapmiddelen werd ik uitgerust wakker om negen uur. Daarmee leek het een doodnormale zaterdag. Ik maakte een ontbijtje, Jane zorgde voor zichzelf en voor César, en samen met Jane ging ik naar fitness. De laatste keer dat ik aan de gewichten had getrokken was nog maar vier dagen geleden en toen viel het me zwaar. Nu ging het - met wat extra pauze tussendoor - heel goed. Opgetogen ging ik thuis verder met alles wat ik van plan was: opruimen en schoonmaken, met hulp van Jane, die ook de boodschappen deed.
De slaap kwam 's middags, toen we met zijn drieën onderweg waren naar Opa en Oma Trein, waar Rocky al een dag eerder naartoe was gegaan. Tevergeefs deed ik mijn ogen dicht in de stoptrein, die een uur en twintig boemelde tussen Nijmegen en Roermond. 's Avonds bezochten we Opa in het ziekenhuis. Nu ik voor een ander in het ziekenhuis kwam, voelde ik me wel erg gezond. Ik drukte hem op het hart zijn best te doen om weer beter te worden, maar de vergelijking met mezelf leek me ongepast. De rest van de middag en avond kwam er niets meer van een dutje, zelfs niet van een hazenslaapje. Zo kwam het dat ik graag om elf uur het logeerbed in gleed. Toen mijn hoofd het kussen raakte, realiseerde ik me dat Ginger de wereld nog geen bericht had gestuurd, voor het allereerst sinds de start van het blog op 19 juni. Zo buitengewoon was deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten