Er zijn dagen waarop het lijkt of iedereen zorgen en problemen heeft, behalve ik. Onzekerheid, angst, pijn, verdriet, wie heeft het niet? Natuurlijk ik ook, maar steeds vaker houden de zorgen van anderen me meer bezig dan die van mezelf. En ik raak er niet over uitgedacht. Zou ik willen ruilen met iemand die gezonder is, maar wel veel zorgen heeft? Zou ik überhaupt met iemand willen ruilen? Ik weet dat de vraag zinloos is, maar toch stel ik die wel eens aan mezelf. En ik weet ook het antwoord. Nee. Dit leven wat ik nu leid is mijn leven, in het hier en nu. In twaalf afgepaste weken van wekelijkse chemo's, waar tussendoor ik mijn ding kan doen. Een man met wie ik samen ben, kinderen om voor te zorgen en levenlessen aan te leren, een kring van familie, vrienden en kennissen voor wie ik steeds bewuster de tijd neem. Dat is het leven dat ik wil leiden, met alle lessen die ik er zelf uit leer. Bijvoorbeeld dat je gelukkig kunt zijn met weinig. Ik heb minder geld om te besteden - mijn eerste uitkerinkje is binnen - dus minder keuzestress. Maar iedere dag heeft evenveel waarde. Zoals vandaag. Een zonovergoten septemberdag. Mijn rustmoment nam ik in de hangmat, met de zon op mijn gezicht. Mijn diner was een spontane kop soep bij bevriende buren en 's avonds keek ik met César samen een flauwe film. Ik ben er meer dan tevreden mee. Zo simpel, zo waardevol. Meer wens ik niet op een dag.
Geschreven op zaterdag, gepubliceerd op zondag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten