Rocky is naar Limburg voor familiezaken die het belang van mijn chemo te boven gaan. Maar ik sta er allesbehalve alleen voor. Maar liefst vijf mensen fungeren morgen als stand-in, inclusief Jane, die César ophaalt en daarvoor Tarzan moet laten wachten. Mijn dank is groot, lieve mensen! En kun je nagaan wat Rocky normaal doet op een vrijdag!
Ik heb vertrouwen in de dag van morgen. Eigenlijk is de chemodag zelf helemaal niet zo beroerd met al dat gesnurk van mij. De dag ben ik kwijt, maar veel narigheid heb ik er niet van. En ik verheug me op bijpraten met vriendin S, die me 's morgens gezelschap houdt. Dus laat maar komen, die vrijdag. Dan kan ik er weer één wegstrepen en het weekend inrollen. Nog minder dan een maand te gaan. Ik zie al licht aan het eind van de tunnel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten