Het komt me bekend voor, de anticlimax van chemotherapie nadat ik er even helemaal uit ben geweest. Je zou bijna overwegen niet meer op vakantie te gaan tijdens chemotherapie. Gelukkig zal ik de resterende vijf weken niet meer voor die keuze staan. Zo heerlijk bevrijdend als het kleine weekje op het gezonde platteland was, zo confronterend is deze day after de chemo. Niet omdat ik lichamelijke klachten heb, maar omdat ik er genoeg van heb om alsmaar met ziekte bezig te moeten zijn.
Al tien keer heb ik de dagen na de chemo na ieder toiletbezoek de bril moeten poetsen om mijn huisgenoten niet aan enge stoffen bloot te stellen. Een karweitje van niks, dat ik steeds gedachteloos deed. Maar deze keer voelt iedere poetsbeurt als een straf, die isolement symboliseert.
Maar zoals Rocky zegt: ik ben er de persoon niet naar om dat sippen lang vol te houden. Op de iPad ging ik via reisbureaus en casita's op La Palma naar receptenwebsites, waar ik wat lekkers zocht om te maken met het biologische groente- en fruitpakket dat vanmorgen weer is bezorgd. Even in de zon naar de winkel, een kletspraatje met deze en gene en hup, de keuken in voor een ananaspudding en een lekker avondmaal. Niks isolement. Het is nu even mijn leven. Dat wc-bril poetsen duurt maar twee dagen. Het is inderdaad een klusje waar weinig aandacht bij nodig is. Zodat ik genoeg aandacht overhoud voor leukere dingen. Zoals nu een wijntje op de bank met zijn tweeën. Santé.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten