Op een vredige open plek in een donker bos woonde eens een mierenkolonie. Het was een kolonie als alle andere. De werksters deden er hun best om genoeg voedsel te verzamelen voor iedereen, ook als het winter zou zijn. De werksters sjouwden af en aan met bladluizen, zonnebloemzaden en dode insecten op hun rug. Iedere werkster deed wat ze kon. Sommigen waren sterker dan anderen. De één versleepte complete kadavers van torren of serieuze stukken klokhuis. Anderen droegen dansend een paardenbloemzaadje bij aan de voedselvoorraad, waar de andere werksters dan met vertedering naar keken. Zo had ieder zijn rol in de kolonie.
Regien was een mier die met een lach zware vrachten droeg. Ze verzamelde niet alleen veel voedsel, maar nam ook zonder morren vermoeide, jonge mieren op haar rug. Soms gaf ze ook andere mieren een steuntje. Ze gaf wat ze had en zo was het. Andere werksters zeiden tegen haar: "Regien, wat ben je toch een sterke mier." En: "Knap hoor!" En: "Bravo!" Maar Regien dacht: Wat is daar nou knap aan? Ze weten zeker niet dat ik een zevende poot heb. Die helpt me om zelfs een loden last te dragen. Die zorgt ervoor dat dragen voor mij een makkie is.
Ze voelde haar zevende poot onder haar romp, precies in het midden van haar andere pootjes. Zo had ze een extra steunpunt voor haar hele lijf plus eventuele vracht. Bovendien kon ze zich ermee afzetten, als met een wandelstok, zodat ze ook met vracht snel kon blijven lopen. Dankzij haar zevende poot werd wandelen nordic walking. Torsen werd dragen. Bezwijken werd overleven.
Maar Regien vergat wel eens dat haar zevende poot alleen functioneerde als die zelf ook eens een keer werd gedragen. Haar extra steuntje had aandacht nodig. Een dompelbadje in de aardbeiensiroop en dan lekker aflikken. Of zich langzaam over een door de zon verwarmd terras slepen. Of meewiegen met een bloemblad in een zachte bries. Eigenlijk had ze zo'n verwennerij iedere dag nodig, maar in de drukte vergat ze dat wel eens. Totdat het te laat was. Dan verschrompelde het als een haar in het haardvuur. En het duurde lang voor het weer herstelde.
Het werd herfst en Regien werkte net als de andere mieren hard aan de voedselvoorraad, die hen zou helpen een barre winter te overleven. Buiten werd het grimmiger, maar kou en nattigheid deerden haar niet. Op een dag marcheerde ze naar de rand van het leefgebied van de kolonie, waar de meest heilzame voedingsmiddelen te vinden waren. Ze reeg een ketting van exotische bessen en blaadjes en tegen zonsondergang sleepte ze die in een lang spoor achter zich aan, terug naar de kolonie.
Moe maar voldaan toonde Regien haar oogst aan de andere mieren. Maar toen ze haar soortgenoten zag krioelen, voelde ze de knie van haar zevende pootje knikken. De andere zes poten stonden nog stevig op de grond en de andere mieren sloegen geen acht op Regien. Ze liepen langs haar heen alsof ze niet bestond. Een dansend miertje begon vrolijk van een moeizaam vergaarde exotische bes te smikkelen. Even bleef Regien stokstijf staan. Toen viel ze uit. "Kun je nou niet eens één keer zelf je zevende poot gebruiken?!" Het miertje staarde Regien met volle mond aan. Ze begreep er niets van. "Waar heb je het over Regien? Hebben de sprinkhanen je te pakken gehad?" Regien schudde boos haar kop. "Je zevende poot zeg ik toch! Kijk, hier!" Regien ging op haar achterlijf zitten en richtte haar romp naar voren. Maar op de plek waar ze haar zevende poot verwachtte, was niets te zien. Het miertje begon alweer te dansen. "Zal ik je wat opvrolijken, Regien? Dat kun je wel gebruiken, merk ik." Het miertje danste om Regien heen, en tussen de andere werksters door, totdat het opging in de massa.
Regien bleef roerloos zitten. Ze nam een hap van een bes. Eten was er nu wel genoeg, en anders konden de andere werksters nog wel wat halen. Voor Regien zat er niets anders op dan te wachten op nieuwe kracht. Als ze een beetje was uitgerust kon ze misschien bij de voorraad aardbeiensiroop komen. Of een late klaproos vinden om op te schommelen. De gedachte alleen al liet haar romp tintelen. Nu eerst een slaapplek zoeken voor de nacht. Met haar zevende pootje kwam het wel goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten