Herfst

"Het lijkt wel alsof je wat somberder wordt", zei Rocky vanavond. Ja, misschien is dat wel zo. Mijn leven wordt ook wel erg bepaald door ziekte deze twaalf weken. Iedere vrijdag ziekenhuis, een weekend om bij te komen, een maandag met bijwerkingen en dan nog drie dagen om op te laden voor de volgende chemodag. Bovendien moet ik me nu iedere dag bewust zijn van mijn tijd. Wanneer actief zijn, wanneer rusten? En toch zo normaal mogelijk doorleven. Zoals vandaag: fitness, boodschappen doen, boterhammen maken voor César en zijn vriendje, belangstellende dame voor mijn bruidsjurk ontvangen, beetje schoonmaken, koken voor César en Rocky die weer thuiskwam uit Limburg. Niet weinig eigenlijk.

Wat ik ook jammer vind: mijn conditie gaat nu toch echt achteruit. Trainen om te handhaven is er niet meer bij, hooguit om minder achteruit te gaan. Beter wordt het niet deze herfst.

Toch heb ik de spirit nog wel te pakken. Ik las vandaag deze wijsheid op mijn app MetRobbin: kanker gaat niet over, ook als het leven doorgaat. Ja ja, lekker opwekkend. Mijn reactie: als je daarmee bezig bent, dan leef je dus niet. Ik kijk uit naar het einde van mijn chemo's, tegen het einde van de herfst. Dan kan ik weer gaan opbouwen, herstellen, op naar de volgende fase. Wanneer de kanker over is, dat zal ik voorlopig niet weten. Maar ik leef ermee. Zo goed als ik kan.

Het verhaaltje waaraan ik gisteren begonnen ben, is bijna klaar. Misschien morgen op dit blog.