Proeven: chocolade of ander zoets
Voelen: lekker warm, af en toe een kind aaien naast me op de bank
Zien: gedempt licht, mijn eigen woorden op de iPad
Ruiken: jasmijnthee
Daar zit ik dan. Wat heb ik meer te wensen. Een veilig huis en troost via al mijn zintuigen. Het is mijn vrijdag. Ik zal 'm je vertellen.
Er was regen, veel regen, maar ik wilde fietsen. Mijn haar moest toch nat worden om goed te kunnen bevriezen. (Wat een zin. Nooit gedacht dat ik die ooit zou opschrijven.) We fietsten dus samen, Rocky en ik. César bleef alleen thuis, want hij was vrij van school. We meldden ons bij de balie van dagbehandeling en werden meteen doorgestuurd naar de poli cardiologie voor een ECG. Ze wilden kijken of er een oorzaak was voor mijn lage hartslag, die ik al sinds het begin van deze kuren heb (en misschien al veel langer, ik heb niet de gewoonte mijn pols te meten als ik in bed lig) maar die ook een gevolg kan zijn van een bijwerking.
Even later lag ik dus met mijn natte haren op het papieren laken van een onderzoekstafel met plakkers op mijn borst en buik. De medewerkster cardiologie had er zin in vandaag en ze antwoordde gretig op onze vragen. Na afloop - het duurde maar een paar minuten - ging ze zelfs tekenen op mijn hartfilmpje, een stukje grafiekpapier met net zoveel curves als er plakkers op mijn lijf zaten. Ze tekende een afwijkende curve, die zou duiden op een afwijking. Maar zo'n curve had ik dus niet. Eenmaal weer in mijn stoel vertelde ook A dat er niets bijzonders was en dat de kuur door kon gaan. Zij weet mijn lage hartslag al eerder aan een 'sporthart'. Ha! Ginger heeft een sporthart! Ik kan niet wachten tot de volgende Singelloop.
De prik kreeg ik in de holte van mijn elleboog, want bovenop mijn hand lukte het dit keer niet. In de elleboog beviel me eigenlijk prima, dus dat weten we dan ook weer. Toen veel gesjor met de cold cap. Eerst moet de badmuts met slurf mooi aansluitend op mijn hoofd, daarna moet er een strakke muts overheen om hem goed aan te drukken. A en Rocky doen dat altijd samen, maar dit keer kregen ze het niet voor elkaar. Geen wonder, het bleek de verkeerde maat. Alles moest dus weer opnieuw. Toen de goede cold cap eenmaal zat, liep alles op rolletjes. De hapnotherapeute kwam vragen of ik iets wilde, maar na al dat geprik en gesjor aan mijn hoofd vond ik de overgang wat te groot. Ik praatte bij met A, Rocky ging naar huis om voor César te zorgen, ik kreeg een boterham en viel daarna in slaap. Om even wakker te worden en na het verwijderen van het infuus nog anderhalf uur door te slapen met een bevroren hoofd. Ik werd wakker toen Rocky en A bij me stonden. Het was half vier geweest, tijd om te ontdooien. Het zat er weer op. Door de miezer fietsten we naar huis.
Maar wat een overgang. Met het openen van de deur stapte ik in de film waarin ik de rol speel van de sterke vrouw, bij wie je altijd voor hulp kunt aankloppen. Jane en César spelen glansrollen als karaktervolle puber en pre-puber, die een leeftijdsadequate ontwikkeling laten zien. Helaas zat ik niet zo in mijn rol vandaag, dus ik trok me maar even terug in de kleedkamer (lees: bed).
Nu dus samen met César op de bank. "Zeg maar als ik iets voor je kan doen, hè?" zegt hij. Zou hij in een ander script gespiekt hebben? Nee, het dit is óók zijn film. Het is goed. Ik ga een verhaaltje schrijven. Als het af is, laat ik het lezen. Ik maak mijn eigen troost. Wat een geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten