Vierde van twaalf, op de helft van zestien

Vandaag heb ik de vierde chemobehandeling gehad in de reeks van twaalf. Als ik de vier AC-kuren meetel, die ik in de zomer om de drie weken kreeg, ben ik op de helft. Ik kan gaan aftellen. In het ziekenhuis rekenen ze nog anders. Volgens verpleegkundige A ben ik vandaag begonnen aan de tweede kuur in een reeks van vier. Zij rekent een serie van drie toedingen taxol en één toediening herceptin als één kuur. Vandaag had ik dus weer de herceptin erbij.
We fietsten vanmorgen naar het ziekenhuis om ook weer met zijn tweeën terug te fietsen. Het was me afgeraden wegens slaperigheid - zelf autorijden had niet gemogen - maar na twee keer ervaring met Tavegyl durfde ik het wel aan. A prikte in een koude pols, maar dat lukte niet. Handenwarmer Rocky moest eraan te pas komen, daarna lukte het wel. De cold cap ging aan, de eerste zak Tavegyl liep en ik begon al te gapen. Ondertussen kwam de gespecialiseerd verpleegkundige langs voor een controle. Bloedwaarden (zie foto), bloeddruk en hartslag waren goed. Ze luisterde ook naar mijn longen omdat ik wat hoest, maar ze hoorde niets zorgwekkends. Verder kreeg ik een boekje van de Borstkankervereniging mee  - I'm every woman - over de behandeling met hormoontherapie bij borstkanker. Ik heb nog geen hormoontherapie, maar wel een verschijnsel dat daarbij hoort: overgangsklachten. Helaas had ik weinig aan de tips in het boekje. Pillen en kruidenmiddelen worden afgeraden wegens de hormonale werking ervan, die tumorgroei juist bevordert. Nachtelijk zweten is niet te bestrijden, behalve dan dunne, katoenen lakens en dekens gebruiken. Het is te proberen. Verder het advies om altijd een laagje te dragen wat je kunt uittrekken en je niet te schamen tegenover je omgeving. Maar dat deed ik toch al (laagje dragen én niet schamen).
Na de tweede Tavegyl kreeg ik mijn boterhammen en thee. Rocky vertrok naar de stad, ik at, belde  traditiegetrouw mijn moeder en stelde mijn stoel in voor een weldadige slaap. Die was net ingetreden toen ik iets op mijn been voelde. De hand van de hapnotherapeut. Of ik aangeraakt wilde worden. Tja, ik sliep ook wel lekker zonder eigenlijk, dus ik zei: "Niet per se." Daar nam ze geen genoegen mee. "Bedoel je niet per se of per se niet?" Net een pubermoeder. Maar ze vond het prima dat ik wilde doorslapen zonder aanraking, en dat deed ik. In totaal anderhalf uur. Ik had best langer gewild, maar dat lukte niet meer. Om kwart over twee was de Taxol op en ging de nakoeltijd van anderhalf uur in. Ondertussen liep de herceptin zonder complicaties en om kwart voor vier mochten we weg. Ik was redelijk uitgerust en het lukte prima om te fietsen, wetende dat Rocky oplette. Dat was misschien wel het leukste van de dag, zelf terugfietsen. Ik ben alleen vergeten ervan te genieten.
Nu zit ik uitgeblust op de bank. Straks lekker slapen, morgen uitgerust en helder weer opstaan. Deze kuur is te doen. Nog acht te gaan. Of twee en tweederde.

Links: waarden van 27 september. Rechts waarden van 4 oktober. De Abs. Neutrofielen zijn witte bloedlichaampjes tegen injecties. Die waarde mag niet onder de 1,0 zakken.