Oefenen voor tien procent

De afgelopen dagen heb ik grote vorderingen gemaakt met oefenen voor de bestraling. Ik lig soms al met mijn achterhoofd op mijn handpalmen, ellebogen opzij, en met de armen gestrekt langs mijn oren lukt ook al. Ik kan alleen nog niet met mijn oksel tegen de muur staan met mijn arm gestrekt omhoog, zoals de radiotherapeut voordeed. Vandaar mijn bezoek aan de fysiotherapeut vandaag, een prettige vrouw, die toevallig praktijk houdt naast mijn tandarts. Ze bekeek mijn oksel, controleerde wat ik kon met mijn schouder in alle richtingen en constateerde dat ik maar tien procent mis. Geen probleem, dat zou ik met trainen makkelijk kunnen bereiken in ruim een week.
Ze liet me ook zien hoe je lymfestrengen kunt herkennen. Ik heb er twee die duidelijk zichtbaar zijn. Het lijken wel pezen, maar dan in mijn oksel. Ze masseerde ze een beetje en verlengde ze door ze in een S-vorm te duwen. Zo probeerde ze de strengen te knappen, maar ze zei er al bij dat dat meestal niet lukt. Het deed weinig pijn en ook het knappen zelf zou niet voelbaar zijn. Wel hoorbaar, en dat lijkt me al akelig genoeg, Maar ook met masseren en trainen zou het wel lukken om de pijn en het strak gespannen gevoel te verminderen. Dat stelde me gerust. Ik heb er weer een paar nieuwe oefeningen bijgekregen, waar ik voortvarend mee aan de slag ga.
'Lekker weer naar huis fietsen!' zei ze toen ik mijn wanten en muts weer meenam. Fietsen? Dat mocht ik toch niet? De eerste vier weken was het me verboden, door andere fysiotherapeuten. Deze dame nam het er niet zo nauw mee. Dus ga ik het binnenkort maar weer eens proberen. Ik heb het nauwelijks gemist. Het fietsverbod was een goede aanleiding om veel te wandelen, soms wel meer dan een uur per dag. Zo werk ik tegenwoordig aan mijn conditie. En ik slaap er goed op.