Ik ben verlost van mijn drain. Ik hoef me geen alien meer te voelen, als ik de deur opendoe en mensen naar mijn afvoerslang zie staren. Ik had in het ziekenhuis al begrepen dat er verschillende 'scholen' zijn in het drainbeleid. De ene chirurg verwijdert snel, de andere wacht langer, maar na een week moet ie eruit. Het beste is het wanneer de wondvochtproductie dan minder is dan 50 cc per dag. Bij mij was het zaterdag 60, maar zondag weer 100 cc. Toch wilde de dienstdoende chirurg vandaag verwijderen, en na telefonisch overleg met mijn eigen chirurg gebeurde dat ook. Over twee dagen is het immers al een week geleden. Bovendien neemt het infectiegevaar toe naarmate de drain langer zit. Met een knipje was de drain los. Pleistertje erop, klaar.
Eenmaal thuis bleek het wondvocht toch nog een weg naar buiten te hebben gevonden, dus ik plakte voor het eerst van mijn leven een damesverbandje in mijn bh. Toch nog een beetje wereldvreemd. Het bleek maar één keer nodig te zijn, want de wond is inmiddels dicht. En dat voel ik. Het lijkt alsof ik een T-shirt met een veel krap mouwtje aan heb. Het vocht moet zijn weg weer vinden in het lichaam, zoiets zei de chirurg. Misschien moet er nog een keer vocht worden afgetapt, maar dat zal waarschijnlijk niet al morgen zijn. En woensdag zie ik al mijn eigen chirurg voor de uitslag van het weefselonderzoek en voor een controle van het operatiegebied, dat er vandaag in ieder geval goed uitzag.
's Middags maakte ik alleen een wandelingetje. Bij gebrek aan een wandelpartner die mijn hand in zijn arm klemde, hield ik met mijn linkerhand de rechter voor mijn borst vast. Nanu nanu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten