Laatste keer succeswensen krijgen

Vanaf het moment dat ik mijn operatietijd weet, begin ik slappe knieën te krijgen. Vanmiddag om twee uur werd ik gebeld. De bos bloemen van mijn oud-collega's was toen al bezorgd en de sms'jes, whatsappjes, telefoontjes en mailtjes blijven binnenstromen. Daar word ik nòg weker van. Humor houdt me nog het best overeind. Iemand wenst me heel lief en serieus toe dat er niets schadelijks meer gevonden wordt. "Geen bom uit de Tweede Wereldoorlog ofzo", flapt Rocky eruit. Dan schiet ik in de lach om niet meer op te houden.
De operatie begint om half één morgenmiddag. Om kwart over acht moet ik me al melden op de afdeling in het ziekenhuis. Om half negen krijg in een draadje ingebracht op de plek waar de tumor heeft gezeten en waar nu alleen nog een kunstmatig wokkeltje zit, dat ooit het midden van de tumor markeerde. De chirurg heeft het draadje nodig om de juiste plaats van de operatie te bepalen. Ik stel me voor dat ze ongeveer een bitterkoekje gaat weghalen. Of een röstirondje. Een sjoelschijf. Of toch een damsteen? Dat kan ik nèt hebben met mijn cupmaat. Verder gaat ze alle okselklieren rechts weghalen. En misschien ook de Rotterse klieren, die tussen de borstspieren liggen. Ik zal er niets van merken, want volgens planning ga ik ruim 100 minuten onder zeil.
Ik heb de tip gekregen aan iets leuks te denken bij het inslapen, zodat ik met die gedachte ook weer wakker word. Talloze gedachten strijden nu om de eer om de laatste gedachte te worden. Ik ga er vanavond in mijn eigen bed maar alvast één uitproberen. Een vakantieherinnering? De kring van mensen om me heen? Onze trouwdag? Te veel om uit te kiezen.