Een oefening in schouders ophalen

Vooraf maakte ik me er druk over dat ik zo weinig mocht na de operatie: alleen mezelf verzorgen en koken voor mezelf. Maar zelfs die twee dingen lukken me van geen kanten. Rocky heeft vandaag mijn rug afgedroogd, alsof ik negentig ben. Een boterham smeren gaat net, maar ik kan nog geen ui snijden. Ik had gedacht wel naar Césars judoexamen te kunnen. Geen sprake van. Rocky en César zijn nu samen weg, terwijl ik een middagdutje uit mijn ogen wrijf.
Dit is één van die zeldzame onderdelen van mijn behandeling die ik heb onderschat. In het ziekenhuis viel het bijkomen van de narcose me al zwaar, thuis is het vooral het ongemak rond mijn oksel dat me beperkt. In het ziekenhuis had ik twee soorten pijnstillers, nu alleen nog maar (vier keer twee) paracetamol. En ik heb ze nodig ook. Vandaag heb ik voor de zekerheid maar even gebeld naar het ziekenhuis of het normaal is dat de plek rondom de snee nu meer pijn doet en beurs voelt. Ja dus. Geen wonder. De wond ziet er mooi uit en de pleister is vermomd als een plakbandje, maar het is wel een snee van voor tot achter. Hoe dokter B daarachter de boel heeft opgeruimd, kan ik alleen maar raden, maar een operatie van twee uur moet natuurlijk wel ergens voelbaar zijn. In mijn borst in ieder geval niet.
De drain is een paar centimeter onder de okselsnee onderhuids bevestigd. Het wondvocht loopt nog steeds, maar wel minder dan gisteren. De drain is bedoeld om mijn lichaam te helpen het wondvocht kwijt te raken. Zonder drain zou er evenveel wondvocht ontstaan, maar zou mijn lichaam het zelf moeten verstouwen. Nu al voelt mijn rechterhand soms dik, dus ik ben blij met zo'n drain die het teveel aan vocht netjes afvoert. Ik moet mijn rechterarm zoveel mogelijk op een kussen laten rusten net iets hoger dan mijn schouder. Ik volg alles braaf op, ook de voorgeschreven workout: vijf keer naar links en rechts kijken, vijf keer een vuist maken met als topprestatie vijf keer mijn schouders ophalen. Dat laatste gaat me nog het slechtste af, zowel letterlijk als figuurlijk.
En Rocky heeft het er maar druk mee. Helpen de pleister op de drain te vervangen (de andere pleisters blijven een week zitten), een extra drainpotje halen bij het ziekenhuis, thee zetten, mij toedekken 's nachts, in de buurt blijven als ik onder de douche sta, mijn verwondering aanhoren over mijn beperkingen en alles wat er normaal moet gebeuren in het weekend. Terwijl ik met mijn arm op een kussen zit te niksen.
Ik zal vanavond het schouders ophalen extra aandacht geven. Wie weet lukt het zo om toch zoveel mogelijk van me te laten afglijden.