Daar zit ik dan weer in een ziekenhuisbed met een infuus aan mijn hand. Dit keer gaat er antibiotica doorheen om de ontsteking onder mijn oksel te genezen. Ik weet niet wat ik had verwacht toen ik naar dokter B ging. Maar dit niet. Ik dacht dat alleen heel zieke mensen een nachtje moesten blijven. Heel ziek ben ik gelukkig niet, maar ze willen me wel snel beter hebben, zodat straks ook de bestraling snel kan beginnen.
Er moest iets gebeuren, dat wist ik wel toen ik met Rocky naar het ziekenhuis ging vanmiddag. De ontsteking breidde zich alleen maar uit: een groter gebied werd roder, dikker en ook iets pijnlijker. Ik voel me dan wel steeds fitter, ik heb zin om op te bouwen, maar die bult is niet te negeren. Alleen al tijdens een wandeling zit ie me dwars omdat ik me een michelinmannetje voel.
In de spreekkamer van dokter B komt eerst de weekenddokter binnen, het jonge ding dat me afgelopen zaterdag nieuwe antibiotica heeft gegeven, die ik stiekem maar één dag heb geslikt. Zondag bleek de plek namelijk nog roder te zijn geworden, dus ik had snel teruggegrepen op mijn oude pillen. Tevergeefs. Het jonge ding gaf niet zoveel om mijn eigengereidheid. Ze zag dat de plek groter was geworden en haalde dokter B erbij. Die wilde eerst maar eens prikken, om te kijken of er veel vocht en misschien ook pus achter zat. Met een prikje dat ik niet voelde zat ze al in de bult. Er liep een klein beetje helder wondvocht in het buisje, in totaal zo'n 30 cc. Geen pus en dat was een goed teken. Toch wilde ze me aan het infuus hebben, omdat bij een nieuwe pillenkuur ook het risico bestaat dat die niet werkt, de ontsteking de kans gevend zich nóg verder uit te breiden. En dat terwijl ik vrijdag een afspraak met de bestralingsarts heb staan.
Er zat weinig anders op. Thuis pakte ik mijn koffertje weer in, we wachtten even tot César thuis was om het hem te vertellen en daar gingen we weer. Nu lig ik weer in een vierpersoonskamer, maar dit keer niet met soortgenoten. Ik mag lopen, maar mijn infuus begint alarmerend te piepen als ik de stekker eruit trek. Ik moet op de gang dus meteen op zoek naar een stopcontact. Twee dagen moet ik blijven, misschien nog een dag langer. Maar dan is het ook klaar. Mocht dit middeltje niet werken, dan is er nog een laatste, zekere remedie. Mijn wondvocht staat inmiddels op kweek om de boosdoener te identificeren. Als die over een paar dagen bekend is, kan hierop een gericht antibioticum worden ingezet. Ik kom dus hoe dan ook beter het ziekenhuis uit dan ik erin ging. Is het niet donderdag, dan wel vrijdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten