Oefenen voor de magnetron

Als de operatiewonden zijn geheeld, staat me alweer de volgende stap van het behandelplan te wachten: bestralingen. Nu de uitslagen van het weefselonderzoek bekend zijn, is meer duidelijk over het aantal bestralingen dat nodig is. Op de borst wordt dat vijf weken, op de ruggenwervel 3 keer. De dokters kwamen er niet helemaal uit of het kleine vlekje op mijn ruggenwervel nu wel of niet een verschrompeld restant van de uitzaaiing is. Het kan ook slijtage zijn. Maar omdat ze het zekere voor het onzekere nemen, krijg ik ook daar drie bestralingen.

Ik mag pas in de 'magnetron', zoals mijn lotgenoten de bestralingsmachine noemen, als ik mijn arm langs mijn oor omhoog kan strekken, want dat is de houding waarin ik moet liggen. Vóór de operatie had een mammacare verpleegkundige me verteld dat ik de eerste zes weken niet hoger mocht reiken dan 90 graden, net hoog genoeg om mijn eigen haar te kunnen wassen. Maar dat klopt niet. Op een fysiotherapiebijeenkomst die ik gisteren bijwoonde, heb ik oefeningen geleerd die me stap voor stap klaarstomen voor de magnetron. En natuurlijk volg ik ze trouw. Vandaag kwam ik alweer verder dan gisteren, met minder pijn.

De koorts is inmiddels gezakt. Het gebied rondom het oksellitteken is nog dik, hard en pijnlijk, maar wel minder. Nu het beter gaat, heb ik wat enthousiaster gedoucht dan de afgelopen dagen, waardoor plotseling de drainopening weer ging lekken. Een gaasje was niet genoeg om het te stelpen. Toen de wond aan eind van de ochtend nog niet dicht was, ging ik maar even langs de huisarts. Daar kreeg ik een mooie eilandpleister met een dik gaas eronder en het advies om het wondvocht maar te laten komen, zolang het kwam. Ik kocht een voorraadje eilandpleisters en dikke gaasjes en wandelde met mijn spontane drain weer naar huis. Het schaadt niet, maar baat wel misschien.

Vrijdag verschijnt er geen nieuw bericht van Ginger.