Tijd eisende hulp

Met alles gaat het de goede kant op, behalve met de bult onder mijn oksel. Veel pijn doet ie niet, maar hij wordt wel steeds dikker en volgens Rocky ook roder. Ik wilde er graag de kop voor in het zand steken, maar Rocky drong aan op een telefoontje naar de spoedeisende hulp. En natuurlijk zeggen ze dan dat je langs moet komen. Dus stapten we rond half vijf in de auto van de buren naar het ziekenhuis. Het begon met controles: bloeddruk, temperatuur etc. Vervolgens bloed afnemen om ontstekingswaarden te meten. De uitslag zou over een uur bekend zijn. Er had nog niemand ook maar naar de plek gekeken of ik was alweer de wachtkamer ingewerkt voor minimaal een uur, maar we moesten rekening houden met twee uur. Ik had er al spijt van dat ik was gegaan. Waarom niet nog een dag gewacht? Het duurde inderdaad twee uur. De zoveelste patiënt ging ons voor voor een röntgenfoto of iets dergelijks en ik vroeg wanneer ik aan de beurt was. Dat had ik eerder moeten doen, want ik mocht meteen mee. Een co-assistent begon me vragen te stellen en bekeek de plek. Over de bloedwaarden wist hij niets. Dat wist de dokter, met wie hij moest overleggen. Ik kleedde me weer aan. Ondertussen kwam de arts al binnen, een jong ding, nauwelijks ouder dan de co-assistent. Die ging ook vragen stellen en wilde ook voelen. Jasje uit en hempje omlaag dus weer. Ze tekende de plek af en maakte een foto. Maar ook zij kon niet beslissen wat ze zou doen, ze moest overleggen met haar baas. Ik wachtte maar even met mijn jasje, straks kwam de baas ook nog voelen. Maar nee. Het jonge ding kwam terug met een recept. "Kleedt u zich maar aan hoor", zei ze. Snijden en prikken ging ze niet, omdat ze daarmee het risico zou vergroten een oppervlakkige infectie dieper te maken. De bloedwaarden waren niet zorgwekkend, dus ik hoefde niet aan het infuus. Een ander antibioticum moest de oplossing brengen, want na vijf dagen antibiotica slikken had het resultaat beter moeten zijn. Nu moet ik dus met een nieuwe kuur beginnen. Nog even een nummertje trekken bij de apotheek en uiteindelijk konden we om half acht het pand weer verlaten.
Ik hoop maar dat het de moeite waard is geweest. Ik weet wel dat ik de volgende keer langer wacht voordat ik bel met de tijd eisende hulp.