In mijn loopbaan als kankerpatiënt ben ik nog weinig complicaties tegengekomen. Nu heb ik er wel één. Koorts en roodheid bij de wond. Eerst dacht ik nog dat ik last had van vocht. Mijn oksel deed meer pijn, ik had er slecht van geslapen. Met die reden belde ik vanochtend het ziekenhuis. Ik mocht langskomen, al was er eigenlijk geen vrij tijdstip meer. Toen ik aankwam zat de wachtkamer vol en ik vroeg hoe lang het zou gaan duren. "Het kan wel even duren," zei de assistente. "Maar voelt u zich niet lekker? Dan moet u het zeggen hoor!" Ze zag aan me dat ik niet veel waard was en riep me meteen als volgende patiënt.
Een verpleegkundige keek naar mijn oksel en vond het vocht wel meevallen. Ze zag wel wat roodheid in de oksel en legde een verband met de 38 graden die ik die ochtend had gemeten. Waarschijnlijk een ontsteking. Ze haalde voor de zekerheid dokter B er nog even bij, die hetzelfde zei. Geen vocht aftappen dus, maar antibiotica. Jammer, ik had graag de onmiddellijke verlichting van een minder dikke arm willen voelen. Maar daar zat de oplossing dus niet in. Nu maar afwachten of de kuur aanslaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten