Nog een dag

"Tot maandag?!" De arts schrok ervan hoe verontwaardigd ik reageerde toen ze zei hoe lang ze me nog wilde houden. Het onderzoekje op bed binnen gesloten gordijntjes duurde misschien een minuut, maar ik had iedere opmerking die ze al observerend maakte in gedachten al vertaald naar een ontslagtijdstip.

"Het ziet er rustig uit."

(Ik mag meteen weg!)

"Maar als je overstapt op pillen, willen we je toch nog even hier houden."

(Mag ik dan morgen pas weg?)

"Maar een paar uur hoor!"

(Ik mag vanmiddag weg.)

"Reken erop dat je nog tot maandag blijft."

In een reflex viel ik uit. Bedremmeld zegde ze me toe in mijn status te zullen kijken wat de artsen en de microbioloog de afgelopen dagen hadden gezegd. Terwijl ik de teleurstelling nog zat te verwerken kwam de arts terug met iets minder slecht nieuws. Ik moet nog één nacht blijven. Gisteren is mijn dosis antibiotica verdubbeld en vandaag en vannacht willen ze me die boost nog geven. Morgen mag ik dan eindelijk met pillen naar huis, tenzij het opeens veel slechter gaat.

Dat wordt dus nog een dag pendelen tussen kamer en gang, misschien even naar beneden voor frisse lucht en lezen afwisselen met uitzending gemist kijken op mijn iPad. Wat zal ik me vrij voelen morgen, als ik geen paal meer met me mee hoef te trekken. Een paar weken geleden baalde ik er al van dat ik een maand niet mocht fietsen, maar in vergelijking met vijf dagen niet uit een ziekenhuis weg mogen stelt dat verbod echt niets voor. Morgen ben ik weer een vrije vrouw en dat hoop ik nog lang op waarde te kunnen schatten.