Een week geleden kwam ik uit het ziekenhuis en morgen slik ik mijn laatste antibiotica. Inmiddels probeer ik iedere dag een start te maken met een normaal leven: actief zijn en iets nuttigs doen. Gisteren was dat onder andere wat stapels tijdschriften en post uitzoeken en een plek geven. Eigenlijk niets anders dan papier verplaatsen. Nooit geweten dat een arm daar moe van kan worden, maar dat kan dus. Een paar dagen geleden had ik hetzelfde met een uurtje reizen vergelijken op de laptop. Daarna verlang ik naar rust. Aan breien denk ik nog maar even niet, ik heb mijn arm nodig voor belangrijker zaken. Soms is het snijden van mijn eigen eten aan het einde van de dag al een uitdaging.
Ook mijn energie is nog niet op peil. Vandaag gingen we met op stap in de stad: een culturele rondleiding en een educatief museum met zijn vieren. Neem dat 'op stap' maar letterlijk. Ik ben gehecht geraakt aan wandelen, dus ik had er al 40 minuten lopen opzitten - samen met Jane - voordat we aan de rondleiding begonnen. Na de rondleiding was het tijd voor rust, dus in het museum koos ik een bankje met uitzicht op de tentoonstelling.
En zo is het iedere dag uitproberen wat ik kan en wat niet. En het wordt iedere dag meer. Ook de oefeningen met gestrekte armen gaan steeds beter en gemakkelijker. Natuurlijk verlang ik naar nòg meer, maar het wandelen geeft me de voldoening van een rondje rennen. De zon laag boven de weilanden, koude lucht maar een warm lijf van het lopen, een hardloper die me groet. Nog even geduld, dan doe ik weer mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten