Donderdagmiddag nadat Jane op bezoek was geweest wist ik het zeker: ik wilde de volgende dag naar huis. Ik oefende in zitten, at mijn rijst met vis aan een tafel en ik wachtte 's avonds op Rocky en César in het zitje op de gang. Mijn drain liep niet meer - dacht ik - dus wat stond er nog in de weg? Toen Rocky weer weg was verving de verpleegkundige mijn drainpotje. De oude was niet meer vacuüm en zoog daarom geen wondvocht meer aan. Vandaar dat die niet meer liep. In het nieuwe potje begon het alweer levendig te druppen, helaas. Toen nog mijn bloeddruk. Die was opeens gezakt naar 92/52. Nou had ik al het verhaal gehouden dat mijn bloeddruk altijd al laag was, maar zulke lage waarden kon ik ook niet goedpraten. De verpleegkundige besloot de infuusnaald in mijn hand een keer door te spuiten maar in ieder geval niet te verwijderen, voor het geval er 's nachts problemen zouden komen. Maar wat bleek? Het slangetje was al uit de ader geschoven en kon niet meer worden gebruikt. Zodoende werd ik er toch van verlost. En ik wist toch wel dat er geen problemen zouden komen. De verhoging die ik de hele dag had gehad begon ook wat te zakken, dus ik hield hoop dat ik naar huis mocht.
De volgende ochtend kon ik niet wachten tot het ontbijt en de artsen kwamen. De vorige dag ging het in die volgorde en nu weer. De drain had weer aardig gelopen, maar mijn bloeddruk was opgeklommen tot 102/62, hoog voor mijn doen, dus daar kon het niet aan liggen. En inderdaad, deze arts vond dat ik naar huis mocht met drain. Overleg met mijn eigen chirurg was niet nodig omdat er deze keer een arts bij was die ook bij de operatie aanwezig was. Ik herinnerde me er niets van en ik begreep ook niet wat dat ermee te maken had, naar ik was allang blij dat ik ertussenuit kon piepen. Ik kreeg voorlichting over wondverzorging, het vervangen van de drain, over bewegingen die ik wel en niet mag maken en ik kon gaan. Eerst nog even wassen en aankleden. Rocky kwam met een rolstoel en hij pakte mijn koffer in. Ik nam afscheid van mijn buurvrouw en liet me de lift in rijden.
Nu lig ik thuis in bed. Ik ben er nog lang niet en het irriteert me dat ik zoveel aan Rocky moet overlaten. Ik voel dat ik nog niet veel kan hebben. Laat mij hier maar rustig liggen. En laat deze weken maar snel voorbij gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten