Lijdzaam verzet

De avondmaaltijd zit er weer in. De bal gehakt met aardappels, broccoli en bloemkool bleek geen slechte keuze. Beetje flauwe smaak, maar er valt in ieder geval niet veel aan te verpesten. Dat zijn zo de dingen waar je je druk over maakt in het hospitaal. Nou ja, druk. Ik houd me nog vrij rustig. Alleen tijdens het bloeddruk meten gisteren was ik wel erg opstandig. Waarom zou ik opeens mee moeten draaien in het circus van controles en protocollen? De verpleegkundige zei dat het nu eenmaal moest, omdat ze me goed in de gaten moeten houden. Ik pruttelde nog wat terwijl ik de bloeddrukmeter onder protest liet omdoen. "Maar zo is het wel!" peperde ze me in, terwijl ze me nog eens doordringend aankeek. Even later vroeg ze waarom ik er eigenlijk zo'n bezwaar tegen had. Dat heeft te maken met mijn vorige opname, toen mijn lage bloeddruk reden was om het infuus langer te laten zitten en zelfs om te twijfelen aan het moment van ontslag. Ze begreep dat ik dàt niet wilde en beloofde me notitie te maken van mijn lage bloeddruk, die voor mij dus niet zorgwekkend is.
Ik heb me nog niet verveeld. Ik krijg veel sms'jes, whatsappjes, mailtjes en bezoek. Bezoek kan de hele dag komen, omdat ik met mijn infuus een zitje in de gang of de huiskamer mag opzoeken. Zo kan ik ook meer dan twee personen tegelijk ontvangen. Vanmiddag zelfs zeven tegelijk!
Mijn kamergenoten hebben allemaal iets in het maag-, lever- en darmgebied, maar dat stoort me niet. Ze zijn rustig, stabiel en ze blijven alledrie nog een nachtje. Dat belooft weer een rustige nacht te worden, ook al zo'n ziekenhuisonderwerp. Heb je goed geslapen? Ja, van tien tot kwart voor acht!
Het effect van de behandeling is nog een open vraag. Dokter B dacht vanmorgen al wat vooruitgang te zien. Rocky zag er vanmiddag nog niet zoveel van. Ik voel de bult ook nog niet dunner worden. Geduld is een schone zaak.