Samen of alleen

In een collecteweek voor kanker, een tijdje geleden, was er een filmpje op tv waarin een vrouw met een doekje om haar hoofd heel verdrietig zei: "Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld." Toen ik het filmpje zag, had ik net mijn diagnose. Ik was bang voor wat me te wachten stond. Misschien dus ook eenzaamheid?!

Het lijkt alsof ik het tegenovergestelde meemaak. Vandaag was zo'n dag waarop ik me vooral heel erg gesteund voelde. En dat terwijl Rocky in Limburg is! Vriendin D wilde wat afspreken en liet de keuze aan mij. Ik stelde gewoontegetrouw een lunch voor op een leuke plek. Pas later realiseerde ik me dat ik daar helemaal geen energie voor heb, zeker niet als ik ook nog boodschappen wilde doen en thuis wat schoonmaken. Samen boodschappen doen en thuis lunchen was de oplossing. Nooit eerder gedaan, maar een perfecte oplossing. Ik heb meteen mijn maaltijden voor de komende dagen ingeslagen! Vervolgens kwam er een buurvrouw aan met een bosje bloemen en ten slotte belde vriend E om bij te praten, iets dat we normaal bij een etentje in de stad zouden doen, maar waarbij ik nu lekker kon liggen op de bank. 's Avonds hielden César, Jane en Tarzan me gezelschap op de bank, waarschijnlijk ook omdat ik een lekker appeltaartje in huis had gehaald. 

Misschien begrijp ik wel een heel klein beetje wat de vrouw die zich alleen voelt bedoelt. De behandeling en alle gevolgen ervan draag je als patiënt 24/7 met je mee, dat doe je inderdaad alleen. Maar daarvoor biedt lotgenotencontact verlichting, wat ik ook bijna dagelijks heb. Dus ik zou eerder zeggen: ik heb me nog nooit zo samen gevoeld.