Door de ogen van César

Mensen in mijn omgeving vragen vaak hoe de kinderen 'ermee' omgaan. Als het om César gaat zeg ik dan altijd dat mijn ziekte voor hem een gegeven is, net zoals hij ervan overtuigd is dat ik ook weer beter word. Vanmiddag hadden Rocky en ik een gesprek met zijn meester en juf, waarin dit ook aan de orde kwam. Deze week had hij voor het eerst dit schooljaar in de klas over de ziekte van zijn moeder verteld. Ook als een gegeven, niet als iets waaronder hij gebukt ging. Maar wel gekoppeld aan scheldwoorden met het woord kanker erin. Dat die kwetsend zijn. Echt César, om de andere kinderen ook nog iets mee te geven om over na te denken met zijn verhaal.

Maar hoe is het nu echt voor hem? Een dag door de ogen van mijn zoon. Om zeven uur maak ik hem wakker, net als altijd. Ik maak ontbijt en fiets een stukje mee naar school. Bij tegenwind weiger ik nu om hem te duwen. "Ik haat wind!" roept hij dan, en gaat als een wilde op zijn trappers staan. "Voor mij is het ook zwaar, hoor! Maar ik fiets gewoon iets langzamer. Kun jij ook beter doen", adviseer ik hem. En zo leert hij om iets zonder mijn hulp te doen. 

Op woensdagmiddag merkt hij dat ik niet meer werk, want in tegenstelling tot vóór de zomer ben ik nu op die dag bijna altijd thuis. Hij is er al aan gewend dat ik dan vaak wel een tijdje op de bank lig. Soms heeft ie daarover iets uit te leggen aan een vriendje. "Mijn moeder is moe. Ze heeft kanker. Al een tijdje." En dan spelen ze verder. Hij aarzelt niet om me drinken of eten te vragen als hij daar trek in heeft. En ik zeg hem steeds vaker dat hij dat best zelf kan pakken. Zijn groeiende zelfstandigheid houdt gelijke tred met mijn groeiende behoefte aan rust. Maar ondertussen ziet hij me ook nog gewoon koken, help ik hem mee met opruimen en beveelt hij me een Sinterklaasgedicht voor de juf te maken. Dat hebben we vanavond toch maar even samen gedaan. 

Af en toe ziet hij ook dat ik mijn hoofd op Rocky's schouder leg en me laat troosten. Want die momenten zijn er ook en ik verberg ze niet.

Wat hij ook merkt is dat we geen zin meer hebben in geldverspilling. We hebben hem voorbereid op een zak van Sinterklaas met een paar mooie cadeaus, meer niet. Het werd een keer tijd. Hij is elf. Volgend jaar gaan we met zijn allen surprises knutselen als het aan mij ligt.

's Avonds gaat hij helemaal zelf naar bed. Het hele bedritueel is al niet meer dan een kusje als hij al gepoetst en gepuft onder zijn dekbed ligt. Wetend dat ik de volgende ochtend weer gewoon aan zijn bed zal staan.