Nummer elf van twaalf - oftewel nummer vijftien in de reeks van zestien in totaal - zit erin. Ooit leek het eindeloos te duren, maar het moment is aangebroken dat de laatste in zicht is. Vandaag is het een halfjaar na de eerste diagnose in het ziekenhuis. Het woord chemo durfde ik toen nog nauwelijks uit te spreken. Tumor, ook zo'n rotwoord. Of wat dacht je van kanker. Het heeft ook even geduurd voordat ik ze in dit blog zonder omhaal gebruikte. En nog steeds omschrijf ik ze graag anders. Chemo is een heilzame cocktail, tumor een aardappeltje met sneldelende cellen. Maar de ziekte wordt een stuk draaglijker als je weet dat je er alles aan doet om die te bestrijden. De woorden die erbij horen worden vrienden die je daarbij helpen, die je kans op herstel belichamen, die je helpen zoveel mogelijk waardevolle jaren aan je leven toe te voegen. Jaren die misschien nog wel waardevoller worden dan de jaren die achter je liggen. En ook het afgelopen halfjaar was waardevol. De behandeling van kanker is niet het einde van de wereld. Het leven blijkt gewoon door te gaan. Alles bij elkaar leidt het misschien wel naar een nieuw begin, dat weet ik nog niet precies. Maar een verrijking is het zeker. Elke dag is belangrijk. Ginger is mijn getuige.
Deze dag was als zoveel vrijdagen de afgelopen tijd. Fietsend César wegbrengen, fietsen naar het ziekenhuis, prikken en cold cap op, voetmassage, eten (slaatje en brood) en slapen, nóg dieper dan de vorige keer. Verpleegkundige A drukte me op het hart dat ik met Kerstmis echt wel zal merken dat het beter gaat. Ik kan weer ergens naar uitkijken.
Ik kijk ook uit naar het weekend, waarin ik mijn familie op bezoek krijg. En al ben ik niet 100 procent fit, ook met 60 procent ben ik graag met hen samen. Net als met alle andere lieve mensen die me steunen trouwens. Maar dit jaar liever niet allemaal op één dag.
Ginger houdt dit weekend even een blogonderbreking. Maandag weer een bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten